Ποιες είναι οι
πιθανότητες να πετύχει μια απλή συναυλιακή
διοργάνωση που γίνεται την ίδια μέρα
με τα εγκαίνια ενός ξακουστού, πολύ
πετυχημένου και με line-up με
όχι απλά καλούς αλλά από τους καλύτερους
μουσικούς ηλεκτρονικής μουσικής; Δεν
χρειάζεται απάντηση..αλλά μια στιγμή...
Τι γίνεται όταν η «απλή διοργάνωση»
έχει line-up που αγκαλιάζει
και αφοσιώνεται στον σκοτεινό ήχο των
συναισθημάτων και της νοσταλγίας; Και
μάλιστα όταν οι μουσικοί είναι από τα
καλύτερα παιδιά στην πιάτσα. Και στην
Αθήνα και στο Λος ΄Άντζελες.
Τότε η απάντηση
είναι ακόμα πιο απλή. Θα με βρείτε εκεί.
Το φετινό
Φθινόπωρο μου ταιριάζουν πολύ οι μετα
πανκ και new wave ήχοι. Με βρίσκετε λοιπόν, να λαμβάνω ψυχική
αγαλλίαση από την motherland του
new wave. Μια περιοχή που από
τα μετ εφηβικά μου χρόνια έχει παίξει
πολύ σημαντικό παράγοντα σε πολλούς
τομείς.
Και πόσο μάλλον όταν στις 11.10.2019
είχα τους DATA FRAGMENTS, τους DRAB MAJESTY και την κοινή τους εμφάνιση σαν δύο επιπλέον πολύ καλούς λόγους.
Και
τους δύο τους είχα ξαναδεί παλαιότερα.
Δεν είχαν καταφέρει να με πείσουν για
κάτι όμως. Οι πρώτοι ήταν στο ξεκίνημα
τους και όσο οικεία και αν ακουγόντουσαν
δεν φαινόταν ότι θα διαμόρφωναν κάτι
ολοκληρωμένο. Το ίδιο και με τους
δεύτερους.
Όμως να που οι
DATA FRAGMENTS κυκλοφόρησαν
πριν από κάτι μήνες το πρώτο τους ομώνυμο
άλμπουμ και εξεπλάγην ευχάριστα με τη
στρωτή δομή, την εξαιρετική παραγωγή
και κυρίως με το συναισθηματικό εκτόπισμα
των τραγουδιών τους.
Κλασσικός darkvave
ήχος με μπάσο που δονείται σε σταθερό,
γρήγορο, συναισθηματικό παλμό με ψυχικό
dna των καλύτερων αναμνήσεων
των '80'ς ( JOY DIVISION, BAUHAUS, THE CURE,
SISTERS OF MERCY κλπ), ξέρετε ήδη πως ηχεί.
Οι κιθάρες ενεργοποιούν την ψυχική
τρικυμία που όλοι δαμάζουμε ή δεν
δαμάζουμε όταν τα μποφόρ είναι πολλά
και που ηχητικά ακούγεται όπως όλα τα
σχήματα που αγαπούσαμε στα '80'ς. Προσθέτουμε
τα αναλογικά συνθ που έχουν υποστηρικτικό
ρόλο μεν αλλά έτσι και τους δοθεί χώρος
και αέρας τότε θα χρωματίσουν τις
συνθέσεις με τα δικά τους ονειρικά
χρώματα. Και η ερμηνεία που είναι τόσο
κλισέ βαθύφωνη αλλά που αξιοποιεί την
ενέργεια των οργάνων και ενεργοποιεί
την συναισθηματική φλόγα που τελικά
κάνει το πρώτο άλμπουμ των DATA
FRAGMENTS ένα εξαιρετικό ντεμπούτο και
την εμφάνιση τους στο Temple
ανοίγοντας για τους DRAB
MAJESTY μία από τις συναισθηματικότερες
που βίωσα φέτος.
Οι τρεις μουσικοί είναι
παιδιά της «διπλανής συναισθηματικής
γειτονιάς» που ζω κι εγώ. Απέδειξαν με αυτή την εμφάνιση
ότι αν υπάρχει αγνότητα, δέσιμο,
ενθουσιασμός και ρεαλιστικό συναισθηματικό
υπόβαθρο αναβαθμίζει ένα αρχαίο πια
μουσικό είδος και το επιστρέφει στις
πρωτογενείς του, βασικές πηγές. Την
ανάγκη και την ώθηση από την ψυχή και
όχι το τυποποιημένο και εν γένει κρύο
επίπεδο. Αυτό δεν είναι new
wave σαν τα άλλα. Σας φαίνεται ίδιο
μουσικά αλλά όσοι έχετε βαθύτερη αίσθηση
το ξεχωρίζετε.
Όπως και οι Βέλγοι
WHISPERING SONS, ξεφεύγουν πολύ
από την κατηγορία ''φορμαλιστικό''
αναβαθμίζονται σε ''λειτουργικό'' και
εν τέλει είναι το new/post/dark κύμα
που έχω ανάγκη σαν ακροατής. Είδατε το
χάλι των THE SISTERS OF MERCY, είδατε
βέβαια και το μεγαλείο των THE
CURE. Είδατε όμως και τα παιδιά τους,
που διαθέτουν ψυχή και περισσότερη ανάγκη να παίζουν και να χτυπάνε εκεί
που πλέον οι «μεγάλοι» δεν μπορούν, λόγω αναβάθμισης ήχου και σφαιρικής αντίληψης αλλά και βαρεμάρας ή εφησυχασμού. Η
βαθύτατη συναισθηματική συγκίνηση που
μου προκάλεσαν, ζωντανά, οι DATA
FRAGMENTS είναι κάτι που με υποχρεώνει
να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και
πάντα τέτοια.
Όσο για τους DRAB MAJESTY, όπως και στους
BOY HARSHER, έκανα μια μεγάλη
στροφή αποδοχής φέτος. Δεν περίμενα ότι
η πορεία τους θα απέφερε δύο από τα
καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και δύο
από τις καλύτερες συναυλίες που είδαμε
φέτος. Ειδικά οι DRAB MAJESTY. Τη
προηγούμενη φορά με είχαν κουράσει
αφάνταστα. Ο ήχος τους με τόσα εφέ και
τραγούδια που χάνονταν εν μέσω του
απλωμένου ήχου τους δεν μπορούσε να
τιθασευτεί εύκολα ζωντανά. Φέτος το
''Modern Mirror'' περιέχει τα
καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει
ποτέ και ο ήχος τους είναι περισσότερο
εστιασμένος και ολοκληρωμένος. Οι ίδιοι
μπορούν να λούζουν τις συνθέσεις τους
με '80'ς ποπ φούσκες και πολύ όμορφο τρόπο
να τις δίνουν βαρύτητα με new
wave και shoegaze στοιχεία.
Ο δίσκος ακούγεται με την ίδια ένταση
από μας, από την αρχή ως το τέλος,
βαφτισμένος στα καλύτερα νοσταλγικά
νερά του παρελθόντος και των αγαπημένων
μας σχημάτων, ένα όνειρο που μας βουτά
στη νοσταλγία αλλά και στην ευδαιμονία
του Φθινοπωρινού φωτός.
Ζωντανά, τα
τραγούδια έχαναν λίγο από την βαρύτητα
και την ισορροπία που έχουν στο άλμπουμ
λόγω της παράλογης έντασης της κιθάρας
του Deb Demure και των εφέ από
τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά και φωνή του
Mona D. αλλά φάνηκε ξεκάθαρα
η μεγάλη πρόοδος και η ισχυρότερη
συνθετική τους βάση. Κατάφεραν να μας
παρασύρουν στον κόσμο τους και να
ενθουσιάσουν περισσότερο από την
προηγούμενη φορά, με ένα σετλιστ που
λειτούργησε στην εντέλεια και είχε
ομαλή ροή, με συνεχείς κλιμακώσεις αλλά
και ατμοσφαιρικά διαλείμματα. Φάνηκε
ότι διαχειρίζονται πλέον καλύτερα το
υλικό τους.
Έπαιξαν επτά
από τα οκτώ του ''Modern Mirror'' και
τα τρία από τα τέσσερα παλιότερα τραγούδια
τους ( Dot In The Sky, Cold Souls, 39 By
Design) αναδείχτηκαν και παίχτηκαν
καλύτερα από ποτέ. Παρέλειψαν το encore
αλλά αυτό δεν είχε και τόση σημασία
τελικά.
Θα πρέπει να
δώσω επίσης τα εύσημα στις επιλογές της
μουσικής από το Temple πριν,
ανάμεσα και στο τέλος των εμφανίσεων.
Αδιανόητη για Παρασκευή βράδυ αλλά τόσο
ουσιώδης που αν δεν ήμουν σε κατάσταση
αποσύνθεσης θα καθόμουν να ακούσω μέχρι
να κλείσουν....
Σχόλια