Η εβδομάδα αυτή που διανύουμε είναι μια πολύ διαφορετική Μεγάλη Εβδομάδα για όλους μας. Ύστερα από παρατεταμένη καραντίνα, με τον αέρα να γίνεται καθαρότερος, την πόλη να γίνεται περισσότερο ανθρώπινη, το Βόρειο Ημισφαίριο να είναι κάτω από ένα κοινό βάσανο/εχθρό που έχει επηρεάσει τις ζωές όλων σίγουρα είναι εβδομάδα Παθών για την ανθρώπινη Φυλή.
Όμως η μεγάλη διαφορά είναι ότι ξαφνικά υπάρχει σταθερή αλληλεγγύη εξαιρουμένων των πολιτικών κομμάτων, των τρολ τους και διάφορους γραφικούς σκατόψυχους που βρήκαν και πάλι την ευκαιρία να προβάλλουν τον Τοξικό εαυτό τους αυτές τις αρκετά ζόρικες ώρες.
Κυριαρχεί ψυχραιμία, ακόμα και στη θλίψη για τις απώλειες αγαπημένων προσώπων υπάρχει μια παγωμένη αξιοπρέπεια για μη υποταγή στη «θανατίλα» των ημερών.
Τέτοια εποχή δεν θέλω να κάνω αυτοκριτική. Δεν θέλω να γυρίσω στα εσώψυχα μου. Δεν με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει να κάνει με εσωτερική αναζήτηση. Αυτή η Μ. Εβδομάδα γυρίζει προς την εξωστρέφεια. Όχι προς το γλέντι αλλά προς την γενική ισορροπία όλων.
Και γι΄αυτό φέτος δεν έχει ''Distant Sadness'' mixtape. Δεν έχει καν mixtape. Δεν έχει καν τραγούδια και μίξεις για covid-19 καραντίνες κλπ.
Υπάρχει η νέα σύνθεση του JAMIE XX. Ένα ρυθμικό, εκστατικών προθέσεων ποίημα με παραληρηματικές φωνές να μπλέκονται στους εκτροχιασμένους ρυθμούς, μία υποψία πνευματικότητας και να προκαλούν το σώμα και το πνεύμα για την λυτρωτική Αποσυμπίεση που χρειαζόμαστε όλοι. Και αυτά όλα αναδύονται στις πρώτες ακροάσεις. Στις υπόλοιπες ακούμε όλο το καλοδουλεμένο οικοδόμημα που δημιουργεί όλη αυτή την διάθεση για Ανάταση που συνδυάζεται με την φρέσκια Αστική μυρωδιά της φετινής Άνοιξης που δεν μου επιτρέπει περαιτέρω σχόλια.
Ξεκινάμε να χορεύουμε όλοι μαζί...
Σχόλια