41. Alles In Allem - EINSTÜRZENDE NEUBAUTEN (Potomak)
Έχοντας μετανοιώσει που εγκατέλειψα τους E.N. Μετά το ''Haus Der Luege'' αγνοώντας τις επόμενες ηχογραφήσεις τους μέχρι το 2010, μου ήταν κάτι σαν πολιτιστικό σοκ να τους βλέπω στη σκηνή το 2010 σε ένα κατάμεστο Fuzz από οπαδούς τους που είχαν τεράστιο πλεονέκτημα σε σύγκριση με μένα..
Έκτοτε δεν έχω καμμία δεύτερη σκέψη σχετικά με το ότι είναι ένα γνήσιο Γερμανικό πολιτιστικό επίτευγμα και ότι θα πρέπει να είναι απέναντι σε αντίστοιχους κλασσικούς Γερμανούς. Το φετινό τους άλμπουμ αποδεικνύει 40 χρόνια ανοδικής πορείας όχι σε δημοτικότητα, χρήμα ή κάτι παραπλήσιες βλακείες του μουσικού mainstream αλλά σε καλλιτεχνική ενόραση, ωριμότητα και φώτιση. Πρόκειται για ένα κλασσικό άλμπουμ στο ύφος του σχήματος τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, με συμπαγείς, στέρεους, γήινους παλμούς που συνθέτουν ένα μοναδικό ηχητικό πεδίο δύσκολο να επιτευχθεί από άλλους και να μην ακούγεται «τσίγκινο» και ένα μουσικό διευθυντή (Blixa) που για άλλη μια φορά είναι η ζωντανή απόδειξη ενός καλλιτέχνη που ποτέ δεν χρειάστηκε κονσερβατουάρ για να εκτινάξει τη δημιουργικότητα του στα ύψη. 40 χρόνια καριέρας συνοψίζονται σε ένα καινούριο άλμπουμ που ταιριάζει στον εσώτερο φόβο του σήμερα και την αβεβαιότητα της εποχής.
Μπορεί η δεκαετία του '80 να μην ήταν τελικά τόσο παρακμιακή. Η μεγάλη παρακμή ίσως να είναι αυτή που ζούμε σήμερα και γι' αυτό η επιθετικότητα, ο μηδενιστικός σαματάς των πρώτων ημερών του σχήματος έχει γίνει ένα περισσότερο συγκεντρωμένο όραμα, περισσότερο ενορατικό, που εκφράζει τη θλίψη αλλά και την ψυχραιμία για έναν κόσμο σε κατρακύλα.....
Είναι μια εποχή που μετράμε τους φίλους μας και οι E.Z. είναι πολύ φίλοι μας και ένα από τα πιο αξιόπιστα σχήματα που μπορεί κάποιος να στραφεί σε ώρα τρικυμίας.....
Η Angel Deradoorian, έπαιζε μπάσο στους Dirty Projectors για πέντε χρόνια και μετά την αποχώρηση της συμμετείχε σαν guest μουσικός σε διάφορα σχήματα και πρότζεκτ (U2, Avey Tare, Flying Lotus) ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε και τις δικές της συνθέσεις σαν DERADOORIAN. Ως σήμερα έχει 3 θαυμάσια e.p. και 2 άλμπουμ. Το ''Find The Sun'' δεύτερο, κορυφαίο της ως τώρα και ουσιαστικά ένα σπουδαίο σημείο της μετέπειτα καριέρας της έχει να κάνει με την αναζήτηση και την εξερεύνηση.
Σαν κόνσεπτ είναι αυτός ενός διπλού δίσκου (όπως κυκλοφορεί στη φυσική του υπόσταση) χωρισμένου σε πλευρές για να:
« ...helping guide the listener through its various twists and turns. The connecting thread is the theme of internal exploration, reaching for the best version of yourself. »
“Overall,
a lot of these songs are about trying to reach yourself - how to be
your most
brilliant
self,” Deradoorian says. “...because we come from a culture that
doesn't actually support this. We are so deeply programmed to obey
societal boundaries that we don't even know the power we contain
within.”
Δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τα «κεφάλαια» βέβαια, συνολικά όμως αποκαλύπτεται ένα άλμπουμ που διακατέχεται από υψηλή πνευματικότητα, εξαιρετική ρυθμική αγωγή, φωνητικά που τραγουδάνε για τη δύναμη του εαυτού αλλά αποκαλύπτουν και τα ψυχικά τραύματα τα οποία έπρεπε να ξεπεράσει η Angel σε κάποια φάση της ζωής της με τη βοήθεια της Vipassana:
«Deradoorian’s own journey was dramatically guided by a 10-day Vipassana meditation retreat that helped her reground after a prolonged period of trauma, and led to an album that serves as a massive deconstruction of her own psyche—her own reality. Working through her anxieties, depressions, and fears, she reconstructs her sense of self through a gentle way of reevaluating what she believes in. These themes loom large on Find the Sun, and are rooted in the practices from that Vipassana retreat; the relationship between the mind and body, and being able to expand the scope of how we think or listen based on our body’s state in any given moment. »
Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, το ''Find The Sun'' είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να ποδοπατηθεί από τα σύγχρονα ποπ ινδάλματα, την υλιστική γενιά Ζ της δεκαετίας μας και τις πνευματικές και πολιτικοκοινωνικές της ψευδαισθήσεις αλλά είναι κι ένας δίσκος που προσφέρει μουσική για να ξεπεράσει κανείς τη ρηχότητα και να νοιώσει ψυχική αλληλεγγύη. Δίσκος παλαιών αλλά κλασσικών μουσικών αρχών και δίσκος που το τελευταίο και το πιο ισχυρό σε εσωτερική ένταση κομμάτι το ονομάζει ''Sun'' που από μόνο του είναι δείγμα ότι η καλλιτέχνιδα ελέγχει όλη την πορεία και έχει την Ελπίδα και τη δημιουργική ένταση του σκοταδιού ισχυρά μονοπάτια για την τελική κατάληξη που είναι μόνο η βελτίωση της Ύπαρξης..
Το ''The Don Of Diamond Dreams'' είναι ακόμα ένα δείγμα ύψιστης funk και hip hop πνευματικότητας. Χαλαρό, με πολλά ψήγματα χιούμορ αλλά και φιλτραρισμένες επιρροές από τη νεότερη γενιά του χιπ χοπ εξ' αιτίας της συμμετοχής του Lil Tracy του γιου του Ishmael Butler.
(Parlophone)
Το φετινό άλμπουμ έχει μυριάδες συνεργασίες και ήχο που συνδέει αρμονικά τα παρακλάδια του σύγχρονου hip hop, του new wave, του funk, τις πιο παραδοσιακές αφροκεντρικές επιρροές, την ηλεκτρονική ποπ κλπ σε ένα ενιαίο ηχητικό πρόσωπο. Ανήκει στα καλύτερα άλμπουμ που έχει ηχογραφήσει το σχήμα αυτό. Ένα υπέρλαμπρο, μοντέρνο και κυρίως, κατασταλαγμένο ποπ άλμπουμ που δείχνει τα χιλιόμετρα των μουσικών που το δημιούργησαν. Είναι άλμπουμ μουσικών που αρνούνται να γεράσουν....
Ολοένα και πιο γνωστός και πιο δημοφιλής γίνεται αυτός ο Καλιφορνέζος μουσικός που δημιουργεί αυτό το πολύ κομψό ηχητικό στυλ από funk, κοσμική σόουλ, jazz, ποπ και ψυχεδελική σόουλ.
''Είναι αυτό που είναι'' ονομάζεται ο τέταρτος προσωπικός του δίσκος του Stephen Burner ως THUNDERCAT, που ίσως και επίτηδες λειτουργεί σαν οδηγία χρήσης της ακρόασης του.
Δεν μπορούμε ωστόσο να μην παρατηρήσουμε τις επιρροές, το πόσο στυλάτα περιπλέκονται μεταξύ τους αλλά και την τελική επίγευση ψυχικής ευφορίας που αφήνει στον ακροατή έστω και αν όπως έγραψαν κάποιοι είναι κατώτερο το προ τριετίας ''Drunk'' (no. 87 για το 2017).
Ο τίτλος είναι για να ΜΗΝ γίνονται συγκρίσεις με τα προηγούμενα εις βάρος της ακρόασης και αυτό θα ήταν μια πονηρή χειραγώγηση ενός μέτριου καλλιτέχνη αλλά στην περίπτωση του THUNDERCAT είναι το νόημα του άλμπουμ. Μένουμε στην χαλαρή διάθεση και ομορφιά του άλμπουμ γιατί η μουσική που περιέχει στέκει και αντέχει περισσότερο από τις εγκεφαλικές αναλύσεις που προκαλεί.
Κάθε αεράτη-στρατοσφαιρική, διαφανής- σόουλ μελωδία επενδύεται από θαυμάσιες μπασογραμμές αλλά το αποτέλεσμα είναι ελαφρύ σαν πούπουλο. Πνευματικά αναβαθμισμένο, μουσικά κομψό και σε επίπεδο ακροάσεις δεν θα κουραστείτε να ακούτε.
Σχόλια