(..σύνδεση με τα προηγούμενα...)
''1. Όλα τα έργα του Sumatran Black έχουν δημιουργηθεί και έχουν σχεδιαστεί για ακρόαση με ακουστικά και όχι από ηχεία.
2. Ο Sumatran Black (Peter Reeves) σας ενθαρρύνει να απολαύσετε αυτά τα έργα ενώ περπατάτε το βράδυ ή ξαπλώνετε στο σκοτάδι.....
…..''Τα πρώτα δύο Sumatran Black albums, ''In The Dread'' and ''Fathomz'', είναι μέρη μιάς τριλογίας, ενώ το τρίτο μέρος θα κυκλοφορήσει στο τέλος του 2019, θα μας πει ο Peter Reeves σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του......''
Βρισκόμαστε κάπου στις αρχές του 2021 και το project του Peter Reeves κυκλοφορεί αυτό το περίφημο τρίτο μέρος της ''Sumatran Black Necrotrilogy''.
Ονομάζεται ''Ταξινόμηση Του Πένθους'' και οι πρώτες ονειρικές στρώσεις ήχου του ''Μία Μέρα Σαν Και Τις Άλλες'' καλωσορίζουν τον ακροατή σε έναν μουσικό Τόπο με όλα τα γνωστά συντακτικά στοιχεία του ήχου του Peter Reeves αλλά και των κλασσικών ambient συνθετών. Αυτό που μας περιμένει έπειτα από δύο ώρες και δεκαέξι λεπτά όμως είναι ένα απέραντο κατάμαυρο ηχητικό Σύμπαν από ηχητικές παραλλαγές πάνω σε μία γνήσια, αληθινή, βαθιά ριζωμένη και εν τέλει, συνυφασμένη με την ανθρώπινη υπόσταση επέκταση της Θλίψης. Το Πένθος. Είναι η ύστατη στιγμή της τραγικότητας του αιώνιου αποχωρισμού των ανθρώπων που ζουν στο περιβάλλον που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν από αυτούς που συμπλήρωσαν τον κύκλο τους σε αυτό, βίαια ή μη βίαια, αναπάντεχα ή μη αναπάντεχα, τραγικά ή μη τραγικά.
Ο Θάνατος-μία κατάσταση που θα υποθέσουμε ότι δεν γνωρίζουμε, αν και, έχει προκαλέσει επαναστάσεις στην ανθρώπινη εξέλιξη- από αυτούς που αποπειράθηκαν να μπουν σε βαθιά φιλοσοφική αναζήτηση-είναι το ίδιο Ιερός όσο η Ζωή. Μας τρομάζει. Μας είναι άγνωστος ακόμα και δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ σίγουροι αν γινόμαστε Άγγελοι, ζώα, εκδοχές του εαυτού μας, δελφίνια, ή λίπασμα. Η συνείδηση μας είναι Αιώνια; Αυτό είναι το ζητούμενο. Η αίσθηση του να την απωλέσουμε λόγω του Τέλους μας σε αυτό το Πεδίο, είναι ο υπέρτατος Τρόμος.
Το Πένθος είναι μια έκφραση βαθιάς Αγάπης. Αυθαίρετα θα πω ότι είναι μια υπέρτατη πράξη Αγάπης. Επίσης, η απώλεια διαλύει το Εγώ μας, μας βυθίζει και μας βάζει σε άλλου είδους αναζητήσεις όπου οι σχέσεις μας περνάνε σε ένα άλλο επίπεδο δεσμού.
Το “A Taxonomy of Grief” μέσα σε δεκατρείς συνθέσεις είναι μια προοδευτική διείσδυση στα Άδυτα του Πένθους. Είναι αδύνατο, θεωρητικά, να παραμείνει ανθρώπινο πλάσμα ασυγκίνητο ακούγοντας σοβαρά αυτό το άλμπουμ, ανεξάρτητα με το στίγμα των μουσικών προτιμήσεων του.
Εκφράζει με απόλυτη λεπτομέρεια αυτή την έκφραση Θλίψης. Μέσα από την επική διάρκεια του βγαίνει η Αγάπη, ο Τρόμος, η Οργή, η καταβύθιση στην ακινησία, οι αναμνήσεις, η απόλυτη παράδοση και διύλιση του Εαυτού απέναντι στην Απώλεια. Ο αποχωρισμός είναι πάντα δύσκολος, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει στις παρούσες διαστάσεις το αγαπημένο μας πρόσωπο ή ο οικείος μας.
'' The running time is over two hours so if you prefer to listen to the album in parts, here is my recommendation.
Part 1: Tracks 1-5
Part 2: Tracks 6-9
Part 3: Tracks 10-13'' (Peter Reeves)'
Βοηθάει βέβαια να ακολουθήσετε την παραπάνω κατεύθυνση αλλά η πρόταση μου είναι να αφιερώσετε μερικά δίωρα για να το ακούσετε ολόκληρο. Είναι ένα γνήσιο, ανεπιτήδευτο έργο ηλεκτρονικής αποτύπωσης ανθρώπινων συναισθημάτων. Ό,τι έχει ηχογραφηθεί εδώ εκπέμπεται από τα βάθη της ψυχής του καλλιτέχνη και γι' αυτό είναι αδύνατο να εκτιμηθεί ψυχρά σαν ένα απλό έργο ηλεκτρονικής μουσικής. Δεν έχει νόημα όταν κάτι ακούγεται σαν καταγεγραμμένη εμπειρία ζωής.
Σε μία εποχή που η ανθρώπινη εξέλιξη εν μέσω του Παγκόσμιου Ιστού αποκαλύπτεται τραγικά μηδενική και σε χείριστο επίπεδο, τέτοια άλμπουμ βγάζουν στην επιφάνεια μία άλλη εκδοχή της ανθρώπινης Φύσης. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν φοβάται τον Θάνατο. Όσο πιο ψυχρά τον κοιτά τόσο πιο πολύ εκτιμά τα δευτερόλεπτα Ζωής της Ύπαρξης μέσα στο αέναο σύμπαν.
'' Artistic risks are quite insignificant in the grand scheme of things but still it's unfortunately part of human nature that we often tend to dwell on the fear of failure, when we should instead be confident that the audience is rooting for us and ready to cheer us on as we venture as artists (and listener together) into uncharted and potentially, perilous musical territory.
And while the dangers that lie ahead here are not physical in nature but emotional, they can on occasion be a force to be reckoned with. So whatever happens along the way, thanks for coming on this journey with me. I hope any sadness that you carry is fleeting.
''Dedicated to Howard Gordon Reeves. '' ( Peter Reeves).
Το '' A Taxonomy Of Grief'' είναι βαθύτατα υπαρξιακό και από τα πιο συγκινητικά άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Δεν φανταζόμουν ότι ένα τέτοιο άλμπουμ θα κυκλοφορούσε μέσα σε μία κυνική, φθηνή και ανήθικη εποχή.
Το κατεβάζετε από το bandcamp δωρεάν ή με κάποια συνεισφορά αλλά το έργο είναι πολύ ακριβό για να κοστολογηθεί με τα μέτρα και σταθμά της εποχής...
Σχόλια