Κάποτε το λέγαμε hauntology. Τώρα πια δεν πειράζει πως θα το αποκαλούμε γιατί κανείς δε δίνει σημασία στον ήχο και στη μουσική αν αυτή δεν συνοδεύεται από ρηχή κοσμικότητα, μεγαλόστομες δηλώσεις, «επαναστατικό» λόγο, εκκεντρικότητα στην εμφάνιση, έπαρση κλπ. Με λίγα λόγια αν δεν κάνει «κοινωνικό θόρυβο», αν δεν ενοχλεί την κατάλληλη στιγμή, αν δεν περιλαμβάνει σεξ ή δεν προωθείται από εταιρείες, κλίκες, κοινότητες κλπ, δεν υπάρχει στο μουσικό στερέωμα.
Η ''Μόνη Γάτα που Απέμεινε Στην Πόλη» εξόριστη από το χωριό με βαρύτατες κατηγορίες ότι ήταν « Η Πιο Ασυνήθιστη» εκεί και γι' αυτό μια πολύ κακή επιρροή στα υπόλοιπα «ζώα», έρχεται σε άσχημες εποχές όπου ο λειτουργικός μουσικός μανδύας της έννοιας «Πόλη» είναι αόρατος απέναντι στον θόρυβο από μουσική σε αποσύνθεση και ημιμάθεια.
Οι επικλήσεις της σε «Αμόλυντους Προγόνους» δεν εμφανίζονται σε κανένα timeline, ωστόσο αν και μη αποτελεσματικές κουβαλάνε μυστήριο, εξωτικές dub ρυθμολογίες που το αυτί δεν μπορεί να «φακελώσει». Οι βόλτες της στους δρόμους φαίνονται σαν κύματα γκρίζου φωτός αλλά αν πλησιάσει κανείς ακούει λούπες από παλαιότερες μέρες σε νοσταλγικά fade-in και fade-out κάτω από το άγρυπνο μάτι πολύ κακών πνευμάτων που ζηλεύουν τη χάρη της. Τη ίδια στιγμή, στο «Μάτι Του Ήλιου» η Πόρτα είναι κενή αλλά όχι από Αντίληψη και Θερμά κύματα. Χορωδιακά συμπλέουν με συνεχή ηχητικά μετακυλίσματα και αρχαίες φωνές από τις παλιές Φεγγαροαποικίες. Αν και «στο τέλος γίνονται όλα εντελώς Γκρι» αυτό δεν είναι κάτι απαραίτητα απογοητευτικό. Η συχνότητα του χρώματος διαθέτει ένα ευρύ φάσμα παλίμψηστων φωνών από το παρελθόν, ο ήχος εκεί ακούγεται πυκνός αλλά ελαφρύς και όταν τελειώνει αυτή η εξωδιαστατική ηχητική προβολή παραμένω για αρκετή ώρα στο «Κανάλι» για άλλη μια φορά γεμάτος ευγνωμοσύνη για την Ηχητική Θαλπωρή που προσφέρει άλλος ένας καινούριος θαυμαστός δίσκος της πιο ξεχωριστής μουσικής Λέσχης/Στοάς/Κλίκας/Κοινότητας ενάντια στη μουσική αντιμουσικότητα της εποχής. Και μάλιστα για να καταλάβετε το μέγεθος θαυμασμού ακόμα δεν ολοκλήρωσα την πρώτη ακρόαση και όλες αυτές οι σκέψεις ξεπηδούν από μέσα μου.
Μετάφραση: Το καινούριο, εικοστό δεύτερο (με επιφύλαξη), άλμπουμ των MOON WIRING CLUB τιτλοφορείται ''The Only Cat Left In Town'' και ακολουθεί την ηχητική περιπλάνηση του προηγούμενου ''The Most Unusual Cat In The Village'' με 4 δεκάλεπτες συνθέσεις από την φασματική πλευρά του κόσμου. Πρόκειται για ένα ακόμα θαυμάσιο άλμπουμ που δίνει νόημα στην ambient ευρείας πτητικότητας και στην ηλεκτρονική στρωματογραφία με νοτισμένη Γοτθικότητα που δεν έχει όμοιο του σε αυτές τις διαστάσεις.
« Quite possibly the sister album to The Most Unusual Cat in the Village (GEpH014LP) THE ONLY CAT LEFT IN TOWN features 4 long-form multi-temporal compositions that elongate accepted components into a psychedelic baroque gothic sludge-rock sunken-techno rolling ebb tide of eternal grey-green mist.
If you’ve ever attempted to summon up an immaculate ancestor to facilitate a phantom baroque catwalk in the dead centre of town whilst malevolent entities gaze on from the other side of the mirror, then THE ONLY CAT LEFT IN TOWN is unquestionably the album for YE» (Moon Wiring Club, 2021?)
Σχόλια