«CLAMM explore the confusion of what it is to be a young person trying to live an honourable life in this fucked up world. Their songs are about trying to navigate systems of power and oppression while retaining a healthy sense of self and mental health. Community, creativity, and catharsis are what they hope to achieve through their music. »
Ήταν ένα άθλιο καλοκαίρι για μένα αλλά τελείωσε.
Και μόλις θυμήθηκα ότι πέρυσι τέτοια εποχή ένα ροκ άλμπουμ από την Αυστραλία άρχισε να «ανάβει τα αίματα» και να θέτει την αρχή ενός ακόμα ανακουφιστικού και μουσικού Φθινοπώρου.
Ε λοιπόν το κάρμα και φέτος μου πλασάρει έναν ακόμα rock δίσκο από την Αυστραλία που όπως και ο περσινός ( Comfort To Me - AMYL AND THE SNIFFERS, για να σας συνδέσω με τα περασμένα) δεν αναμενόταν αλλά μόλις ξεκίνησε να «ξερνάει» ηλεκτρισμό, ήταν σαν μια λυτρωτική καταιγίδα. Η «κάθαρση» μιας υγιέστατης ποστ πανκ/ροκ επίθεσης τα από καταιγιστικά, θυμωμένα κιθαριστικά μέρη, σταθερούς, οργισμένους ρυθμούς και φωναχτά φωνητικά που τραγουδούσαν για βαρετές Δευτέρες, για την καταναλωτική υπερβολή και για πολλά από αυτά που επιδρούν στον ψυχισμό ενός συνηθισμένου αστού τα τελευταία τριάντα/σαράντα χρόνια.
Μόνο ο Βούδας θα αδιαφορούσε για ένα τέτοιο άκουσμα. Ή αυτοί που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τον σωστά τονισμένο, σφιχτοδεμένο και περιεκτικό ροκ ήχο που γεννιέται από την εσώτερη ανάγκη για έκφραση/εκτόνωση/ανακούφιση που για φέτος παίζουν οι CLAMM από τη Μελβούρνη.
Η Maisie, ο Miles και ο Jack δεν είναι οι στυλιζαρισμένοι ροκάδες/πάνκηδες/μεταλλάδες. Είναι νεαρά, καθημερινά άτομα που διαθέτουν σπίρτα και ξέρουν να ανάβουν φωτιές με τον ήχο τους χωρίς να γίνονται παρανάλωμα. Αν στον πρώτο τους δίσκο ''Beseech Me'' που κυκλοφόρησε πέρυσι ακούγαμε μια απλά ενδιαφέρουσα μπάντα, στο φετινό ''Care'' ακούμε και ξαναβρίσκουμε και πάλι την πανκ/ποστ πανκ/ροκ πεμπτουσία.
Ο δίσκος περιέχει δεκαπέντε τραγούδια, κρατά 39 λεπτά και είναι μακράν η πρώτη ροκ κατάθεση της δεκαετίας που βγάζει νόημα. Δυστυχώς δεν θα γίνει το άλμπουμ της γενιάς του, γιατί η γενιά του δεν ακούει ή δεν ξέρει να ακούει ροκ, έχει πάρει καλές κριτικές από τα σχετικά έντυπα, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για το pitchfork και δεν θα τον βρείτε σε κουλ λίστες. Όμως πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ σε αυτή τη δεκαετία που φέρνει το ροκ στα ίσα του και μπορεί να σταθεί σαν μέτρο για τα ροκ άλμπουμ που κυκλοφορούν είτε από νεόκοπους είτε από παλαιούς ρόκερ ή ας πούμε ροκ. Ήδη τα μισά άλμπουμ της ετικέτας ροκ που κυκλοφόρησαν φέτος δεν μπορούν να αντέξουν την σφριγηλότητα και ζωντάνια αυτού του άλμπουμ.
Είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι το σχήμα που ήδη επαναφέρει τη ζωντάνια και τη σφοδρότητα του ροκ πίσω και έχετε την ευκαιρία να το δείτε και στην Ελλάδα στο Death Disco στις 22.9.22. Τους αρέσουν τα μικρά venues όπως δηλώνουν και θα είναι μία νύχτα που θα θυμάστε....
Σχόλια