Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

My hit parade_The 2022 Annual report: Phase 1_The 5 no.1 albums of 2022: Vol.27_1.3

«Oh, it flows out of you/It flows out of me, too/And I can't tell where you end/Oh, and where I begin/Oh, it's a given thing/Love everlasting»



 3. And In The Darkness, Hearts Aglow - WEYES BLOOD [Sub Pop]

Hello Listener,

Well, here we are! Still making it all happen in our very own, fully functional shit show. My heart, like a glow stick that’s been cracked, lights up my chest in a little explosion of earnestness. And when your heart's on fire, smoke gets in your eyes.

Titanic Rising was the first album of three in a special trilogy. It was an observation of things to come, the feelings of impending doom. And in the Darkness, Hearts Aglow is about entering the next phase, the one in which we all find ourselves today — we are literally in the thick of it. Feeling around in the dark for meaning in a time of instability and irrevocable change. Looking for embers where fire used to be. Seeking freedom from algorithms and a destiny of repetitive loops. Information is abundant, and yet so abstract in its use and ability to provoke tangible actions. Our mediums of communication are fraught with caveats. Our pain, an ironic joke born from a gridlocked panopticon of our own making, swirling on into infinity.

I was asking a lot of questions while writing these songs, and hyper isolation kept coming up for me. “It’s Not Just Me, It’s Everybody” is a Buddhist anthem, ensconced in the interconnectivity of all beings, and the fraying of our social fabric. Our culture relies less and less on people. This breeds a new, unprecedented level of isolation. The promise we can buy our way out of that emptiness offers little comfort in the face of fear we all now live with – the fear of becoming obsolete. Something is off, and even though the feeling appears differently for each individual, it is universal.

Technology is harvesting our attention away from each other. We all have a “Grapevine” entwined around our past with unresolved wounds and pain. Being in love doesn’t necessarily mean being together. Why else do so many love songs yearn for a connection?

Could it be narcissism? We encourage each other to aspire – to reach for the external to quell our desires, thinking goals of wellness and bliss will alleviate the baseline anxiety of living in a time like ours. We think the answer is outside ourselves, through technology, imaginary frontiers that will magically absolve us of all our problems. We look everywhere but in ourselves for a salve. In “God Turn Me into a Flower,” I relay the myth of Narcissus, whose obsession with a reflection in a pool leads him to starve and lose all perception outside his infatuation. In a state of great hubris, he doesn’t recognize that the thing he so passionately desired was ultimately just himself. God turns him into a pliable flower who sways with the universe.

The pliable softness of a flower has become my mantra as we barrel on towards an uncertain fate. I see the heart as a guide, with an emanation of hope, shining through in this dark age. Somewhere along the line, we lost the plot on who we are. Chaos is natural. But so is negentropy, or the tendency for things to fall into order. These songs may not be manifestos or solutions, but I know they shed light on the meaning of our contemporary disillusionment. And maybe that’s the beginning of the nuanced journey towards understanding the natural cycles of life and death, all over again.

Thoughts and Prayers,

Natalie Mering (aka Weyes Blood)


 Η Natalie Mering είναι πλέον ένα από τα δυνατά ονόματα στο χώρο του φολκ αλλά και της ευρύτερης ποπ. Εδώ και αρκετά χρόνια είχαμε επισημάνει την αξία της μέσα από δύο μοναδικά άλμπουμ (Titanic Rising και Front Row Seat To Earth που έφερναν την αύρα της δεκαετίας του ’70 αλλά και τη χαμένη λάμψη των τραγουδοποιών και πάλι στο προσκήνιο. Δεν ήταν η μόνη, απλά το έκανε πιστή στο πνεύμα, χωρίς καινοτομίες αλλά με ειδικό βάρος στη μελωδία και στη δομή του τραγουδιού. Το φετινό της άλμπουμ είναι ένας θρίαμβος χαμηλών τόνων, μεγάλων συναισθημάτων και στίχων που αξίζει να εντρυφήσει κανείς. Η αμεσότητα τους, οι παραπάνω τονισμένες σημειώσεις από μένα αλλά και όλα αυτά τα υπέροχα που αναφέρει η τραγουδοποιός για το άλμπουμ αυτό είναι αρκετά για να αφήσει κανείς τις σκέψεις και να αφοσιωθεί στο άλμπουμ. Δεν είναι δύσκολο, τα τραγούδια βοηθούν στο να παραμείνει κανείς σε αυτό το τρυφερό και στοχαστικό περιβάλλον και να νιώσει θαλπωρή αλλά και σιγουριά ότι η μουσική είναι ακόμα σε καλά χέρια. Στο σκοτάδι, οι καρδιές λάμπουν και η καρδιά του άλμπουμ είναι Φάρος.  


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Alliance: The 2024 annual report_Phase I_The albums_Tier 2_ 46-50

Μπήκαμε στις πεντάδες μέχρι το είκοσι. Λιγότερο με κριτήρια αξιολόγησης αλλά περισσότερο με τη λογική ομαδοποιήσεων η πρώτη πεντάδα είναι από άλμπουμ διακεκριμένων σχημάτων του ανεξάρτητου ροκ που έχουν γερές μουσικές βάσεις, εξαιρετικά διαυγή και δημιουργική επαφή με το παρελθόν της μουσικής και του παρόντος.  46. Brand On The Run (Our Brand Could Be Yr Life deluxe) - BODEGA  (Chrysalis) Μεταξύ 2013-2016 υπήρχαν οι BODEGA BAY. Βραχύβιο σχήμα που σύντομα μετονομάστηκε σε BODEGA. Έκτοτε έγιναν πολύ αγαπητοί στο ιστολόγιο και όπως κάθε χρονιά που κυκλοφορούν άλμπουμ έτσι και φέτος φιλοξενούνται στον ετήσιο μουσικό απολογισμό μας.  Το υλικό του άλμπουμ προέρχεται από την Ανοιξιάτικη κυκλοφορία ''Our Brand Could Be Yr Life'' τίτλος που παραπέμπει στο ομώνυμο και μοναδικό άλμπουμ σαν BODEGA BAY που κυκλοφόρησε το 2014. Ηχογράφησαν εκ νέου πολλά τραγούδια από αυτό πρόσθεσαν και μερικά ακόμα και ουσιαστικά με παλιό υλικό έκαναν κάτι καινούριο μέσα βέβαια στο πλαίσιο του ήχου τ...

Over And Over

  Μετά το φετινό διαμάντι της VENUS VOLCANISM '' Tissue '', μία πανέμορφη παρουσίαση του στο Κ.Ε.Τ. και ένα καταπληκτικό dark wave dj set της In Atlas για το υπόλοιπο εκείνης της βραδιάς (30.11.2023), έμαθα για ένα καινούριο τραγούδι των κοριτσιών που από κοινού έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι εδώ και πολύ καιρό.  Μία μέρα πριν εκπνεύσει το 2023, το τραγούδι ανέβηκε στις πλατφόρμες, κάποιοι έκαναν πρωτοχρονιά με αυτό αλλά μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το άκουσα λόγω συνειδητής αποχής από τα μουσικά (η ανασκόπηση ήταν στον αυτόματο) όλη τo προηγούμενο διάστημα. Tο '' Over And Over '' είναι κάτι σαν φρέσκο ξεκίνημα ή μία αναβάθμιση της αισθητικής των V.V.I.A. Ο σκοτεινός, μετά minimal synth πρωτογονισμός έχει δώσει τη θέση του σε κάτι περισσότερο λεπτό μουσικά, περισσότερο ποπ σχετικά με αυτό που έκαναν στο παρελθόν και εν τέλει κάτι περισσότερο ολοκληρωμένο και ώριμο. Φυσικά το σκοτεινό στοιχείο συνυπάρχει με την νοσταλγική μελωδία και την αδιάκοπη ροή της...

A distant sadness: XII_Anywhere out of this world....

Είναι μια παρηγορητική συνήθεια που φτάνει αισίως στη 12η έκδοση.  Φέτος εμφανίστηκε η τάση να επιστρέψουμε στις μουσικές που μας έκαναν να ακούμε διαφορετικά. Στις μουσικές που δημιούργησαν την πρώτη συλλογή. Είναι ουσιαστικά είναι μία επιστροφή.  Οι φετινές επιλογές είναι προφανείς και δεν κρύβουν εκπλήξεις. Είναι όμως επιλογές που δίνουν το μήνυμα ξεκάθαρα, μας εκφράζουν φέτος περισσότερο από ποτέ και επεμβαίνουν και πάλι στην μουσική πραγματικότητα με τρόπο όχι καταλυτικό αλλά για να υπενθυμίσουν και να ενισχύσουν. Οι τίτλοι μπορούν να διηγηθούν ιστορίες, οι επιρροές μπορούν να πλάσουν περιβάλλοντα στη φαντασία μας, οι τραγουδιστές και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι σε μια συνεχή επικοινωνία με το αόρατο και την πλευρά του εαυτού τους πέρα από το σύμπαν της συνειδητής ύπαρξης και της παραπλανητικής αναζήτησης στο τρισδιάστατο σώμα. Μαζί τους και εμείς, οι ακροατές. Εμείς που εμπιστευτήκαμε τους συγκεκριμένους μουσικούς ώστε οι συνθέσεις τους να είναι η επένδυση στη δικιά μας ...