''Took some time for me to find the rhythm
It's hard to see but believe in me, it's within''
18. Giving The World Away – HATCHIE [Ivy League]
Ο δεύτερος δίσκος της Hatchie είναι από τους δίσκους που κινείται σε συμβατικούς δρόμους αλλά διαθέτει μελωδίες και παραγωγή που δημιουργούν άμεσα συναισθηματική επαφή. Τα τραγούδια έχουν δυνατά ρεφρέν, για να τα τραγουδάει κανείς δυνατά, καθαρό, δυνατό, «εμψυχωτικό» ήχο ξεκάθαρα βασισμένο πάνω στο shoegaze ακόμα και στις μπαλάντες αλλά καθαρότερο και με μελωδίες με λιγότερη αντήχηση από τα βαρύτερα αντίστοιχα. Τα εύσημα εδώ πάνε στον Jorge Elbrecht που είναι βασικός παράγοντας επιτυχίας του άλμπουμ.
Όπως γράφει και το δελτίο τύπου:
« Its story comes to life in the way it’s told: new songs are intentionally glossy and hi-fi, joyful and arena-sized in sound, articulating Pilbeam’s newfound strength and certainty. In fact, Giving the World Away is a record intentionally built for everyone’s empowerment, telling Pilbeam’s personal story while also inviting it in others to move from the personal to the public, taking the intimate and making it visible.»
Ο δίσκος δεν πλάθει ψευδαισθήσεις, δεν κάνει την καλλιτέχνιδα ηρωίδα για εφηβικές κρεβατοκάμαρες. Στην πραγματικότητα, σε σημεία ακούγεται πολύ συμβατικός και ίσως λίγος για τους απαιτητικούς. Ωστόσο αυτό το άλμπουμ έχει τη χάρη ενός ποπ άλμπουμ: Πάνω από τα μισά τραγούδια του κατοικοεδρεύουν στο κεφάλι και στην ψυχή για μήνες δίνοντας αυτή τη θερμή, σπάνια αίσθηση της ψυχικής αποσυμπίεσης για όσο διαρκούν. Αν υπάρχουν και δύο τρία που είναι καθαρά για να γεμίσουν το άλμπουμ αυτό είναι προσωπική άποψη. Το σύνολο του άλμπουμ είναι ο ποπ δίσκος για ακροατήρια που δυσφορούν με την mainstream ποπ….
Σχόλια