Release Athens Festival x SNFC Nostos Festival 2023_Μέρα 1η: Η γιορτή της Rosalía

 

Η πρώτη μέρα της σύμπραξης Release και του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος ήταν κάτι σαν ένεση νεότητας για τους φεστιβαλικούς θεσμούς της χώρας. Το καθιερωμένο κοκτέιλ metal/post-punk/indie/alternative/electronica επεκτάθηκε σε reggaeton/r’n’b/hip hop και άλλες μη ροκ ποικιλίες. Παράτολμο ίσως, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι υπάρχει ήδη κοινό έτοιμο που οι μουσικές του αναζητήσεις είναι λίγο διαφορετικές από τις καθιερωμένες των δύο φεστιβάλ και φάνηκε να ανταποκρίνεται.

 Επίσης μπορεί η σχέση τους με τη μουσική να μην είναι ίδια με προηγούμενων γενεών αλλά υπερισχύει η μεγάλη ανάγκη να εκτονωθούν, να διασκεδάσουν έστω και στις οθόνες των κινητών τους. Μπορεί να μην παρακολούθησα το 90% των συναυλιών της ημέρας αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα όταν μπήκα στο χώρο για το σετ της Tinashe ήταν αρκετά ευχάριστη και πολύ θερμή άρα υποθέτω ότι ο κόσμος που πήγε εκεί είχε ήδη ευχαριστηθεί από τις εμφανίσεις που έχασα και αυτό είναι ένα μεγάλο θετικό στοιχείο. Νέα πρόσωπα παντού, εκκεντρικές παρουσίες και τάση για διασκέδαση αλλά και καταγραφή (τα κινητά στο χέρι- κανείς δεν είναι τέλειος).  

Η Tinashe είναι ένα δημοφιλές όνομα και με καλή κριτική αποδοχή στις Η.Π.Α. τα τελευταία δέκα χρόνια και από ότι φάνηκε είναι αρκετά γνωστή κι εδώ καθώς ο κόσμος ανταποκρινόταν με θέρμη. Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι παραπάνω από τυπική καθώς το σετ της είχε όλα τα απαιτούμενα που χρειάζεται για μία r'n'b εμφάνιση και τα τραγούδια κινούνται μέσα στο μέσο όρο ποιότητας για τα τσαρτ. Οπότε ήταν μια πολύ ευχάριστη παρουσία αλλά τίποτε παραπάνω, ώστε να την αναζητήσω στο μέλλον.

Ωστόσο στην Πλατεία κατέβηκα μόνο για τη Rosalía. Το τι σημαίνει η συγκεκριμένη καλλιτέχνης για μένα το ξέρετε από τότε που παρουσιάσαμε για πρώτη φορά στις εκπομπές το δεύτερο (El Mal Querer_2018) και το πρώτο άλμπουμ της ( Los Ángeles_2017). Όσοι δεν μας παρακολουθείτε να σας πω ότι πρόκειται για μια καταρτισμένη καλλιτέχνιδα που δεν γαλουχήθηκε με το σύνδρομο της ποπ σταρ. Όλα ξεκίνησαν γιατί αγαπούσε το φλαμένκο, την μουσική γενικότερα και το χορό. Το ''El Mal Querer'' ήταν και η διπλωματική της εργασία όταν αποφοιτούσε από το Μουσικό Κολλέγιο της Καταλονίας, της χάρισε μεγάλες επιτυχίες και καταξίωση στα Ισπανόφωνα μέρη του πλανήτη, μπήκε στο κέντρο ενδιαφέροντος μου, ήταν το ένατο πιο σημαντικό άλμπουμ του 2018 και η αρχή μίας πορείας που μέσα στο 2022 κορυφώθηκε με το πρώτο σπουδαίο ποπ ορόσημο της δεκαετίας του ’20.

Το ''Motomami'' εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να παραμένει δυνατό και η περιοδεία πάνω σε αυτό να θεωρείται μία από τις πιο πετυχημένες φέτος. Headliner σε Coachella, Primavera και την περασμένη Τρίτη στο Release με τεράστιο αντίκτυπο για τα συναυλιακά δρώμενα του 2023.

Πριν την Αθήνα και το Release είχα παρακολουθήσει τα δύο σετ στο Coachella διαπιστώνοντας μερικές καινοτομίες σχετικά με την κάλυψη αλλά και τη λάμψη της Rosalía επι σκηνής και ανυπομονούσα να βιώσω και δια ζώσης αυτή την εμπειρία.

 Ήδη μερικά δευτερόλεπτα πριν τη σεισμική εισαγωγή του σώου η τηλεοπτική εμπειρία  στάθηκε ανήμπορη να μεταδώσει τον ηλεκτρισμό και την ενθουσιώδη υποδοχή του κόσμου στην εμφάνιση των φουτουριστικά ντυμένων χορευτών που έκαναν άγημα για την εμφάνιση της σταρ. Το ‘’SAOKO’’ προκάλεσε την ύψωση των περισσότερων κινητών (και του δικού μου) που έχω δει σε συναυλία και τη μεγαλύτερη δόση ενθουσιασμού του κοινού που έχω βιώσει ως σήμερα σε συναυλία. Ο κόσμος είχε σκεπάσει και την ίδια τη Rosalía η οποία φυσικά άφηνε τον κόσμο να τραγουδά μέχρι το πρώτο reggaeton κτύπημα να δώσει το απαραίτητο βολτάζ για ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό και χορό. Τα υπόλοιπα είναι και θα μείνουν στην ιστορία. Η καλλιτέχνης εμφανώς εντυπωσιασμένη από την ανταπόκριση, τα έδωσε όλα, έβγαλε όλη την ενέργειά της, όλο της το καλλιτεχνικό είναι χορεύοντας με τον αέρα της πρωταγωνίστριας. Οι χορευτές ήταν άψογοι σε αυτό που έκαναν αλλά από κάποιο σημείο και μετά μέχρι να σχηματίσουν με τα σώματα τους μία μηχανή για να κάτσει επάνω τους η καλλιτέχνης στην αρχή του ''MOTOMAMI''  πέρασαν απαρατήρητοι. Τα βλέμματα ήταν καρφωμένα πάνω στην καλλιτέχνη.

 Το setlist ήταν ταιριαστό με την καλοκαιρία και με λιγότερες μπαλάντες θα ήταν ιδανικό. Τα τραγούδια σύντομα/απέριττα/πολυχρωματικά, γεμάτα δύναμη, συναισθήματα, πάθος και θετικότητα περνούσαν το ένα μετά το άλλο και ο κόσμος, που φυσικά είχε μελετήσει το setlist fm πριν πάει, ενθουσιαζόταν περισσότερο. Οι επιλογές άλλωστε ήταν οι καλύτερες δυνατές και με την καλύτερη δυνατή αλληλουχία, που δικαιολογούν απόλυτα τις αντιδράσεις αυτές.

Το σώου ήταν σκηνοθετημένο με τρόπο που πλησίαζε το πνεύμα της σκηνοθεσίας στην εμφάνιση του Childish Gambino σε ένα προηγούμενο Coachella-κάτι μεταξύ story ΜΚΔ και σε rockumentary-αλλά λειτουργικότερο και απλούστερο. Παρακολουθώντας από την τηλεόραση θεώρησα «έξυπνη κίνηση» τη χρήση εσωτερικής κάμερας που ακολουθούσε τη Rosalía σχεδόν σε κάθε της κίνηση ώστε να μπούμε από κοντά ως θεατές στο κλίμα και όχι απλά να παρακολουθούμε υπο διαφορετικές γωνίες από κάποια απόσταση όπως γίνεται συνήθως σε streaming ζωντανές συναυλίες.

 Ζωντανά λειτουργούσε ακριβώς το ίδιο μόνο που δεν είμασταν οι τηλεθεατές.  Οι τεράστιες γιγαντοοθόνες εξυπηρετούν γενικά αλλά με τη σκηνοθεσία αυτή αισθανόμασταν πολύ κοντύτερα και σχεδόν δίπλα στην καλλιτέχνιδα. Βλέπαμε από κοντά τις εκφράσεις της, την έκθεση της στον κόσμο και τη γνησιότητα της. Το κοινό ήταν μαζί της πάνω στο σανίδι, την ακολουθούσε παντού και αυτή το διασκέδαζε πραγματικά. Επωφελούνταν από το Μέσο για να δώσει μήνυμα. Μήνυμα χαράς, ευφορίας, σαρωτικής ήττας κάθε αρνητικού συναισθήματος. 

 Είμασταν εκεί για να ακούσουμε τον παλμό της δεκαετίας του’20 και να τον χορέψουμε και αυτό κάναμε. Ο κόσμος που ήταν εκεί ήταν ένα κοινό που διψά για συναυλίες και επαφή έξω από τις οθόνες αλλά έχει παρεξηγηθεί σαν καλωδιωμένο και υποταγμένο στην οθόνη ενώ έχουμε ενδείξεις ήδη από τα πρόσφατα συναυλιακά δρώμενα είτε από σχήματα (Echo Tides/Pan Pan/ ακόμα και Lex) που χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο με ηλεκτρονική ποπ και χιπ χοπ είτε με showcases της PC Music πέρυσι ότι αναζητούν και επενδύουν για τα «δικά τους» σχήματα και καλλιτέχνες.

Η Rosalía είναι η πρώτη σταρ του’20 που βλέπουμε (σειρά η Dua Lipa ίσως ή η Caroline Polachek για να είμαστε και στα γούστα του Σπιτιού;) και αυτό που βιώσαμε την Τρίτη ήταν κάτι που ανανέωσε ψυχικά, σωματικά και πνευματικά αρκετούς από μας φαντάζομαι. Ήταν αναπάντεχο γιατί συνήθως τέτοιες εμπειρίες δεν προέρχονται από ποπ σταρ αλλά εδώ που τα λέμε η Rosalía δεν είναι ποπ σταρ ακριβώς….Περιμένω από μία σπουδαγμένη μουσικολόγο τολμηρότερα βήματα μόλις εξαντλήσει αυτή την περίοδο ευφορίας που της αξίζει έτσι κι αλλιώς. Προς το παρόν ας λιώσουμε το ''Motomami''  και πάλι αυτό το καλοκαίρι….