Release Athens Festival x SNFC Nostos Festival 2023_Μέρα 2η: Η πλατεία χορεύει, θυμάται και απογειώνεται...
Όσοι ανέβηκαν στο «ξέφωτο» όμως απόλαυσαν εξίσου τις προτιμήσεις
τους.
Παρακολούθησα το μισό σετ των MIKRO και αυτό που αντιλήφθηκα μετά το τέλος του σετ είναι ότι επιβάλλεται να κάνουν η ολική επιστροφή. Δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι ενεργοί, υπολειτουργούν όμως με διάφορα σίνγκλ και συλλογές μέσα στην προηγούμενη δεκαετία. Ωστόσο στην εποχή μας φαίνεται ότι υπάρχει εντονότερη ζήτηση από παλιά από τη νέα γενιά ακροατών για σχήματα και καλλιτέχνες που τραγουδάνε στα Ελληνικά και παίζουν ηλεκτρονική μουσική κυρίως. Οι MIKRO είχαν κάνει μεγάλη αίσθηση στα τέλη ‘90’ς /αρχές ‘00’ς με εκείνα τα υπέροχα synth-pop κομψοτεχνήματα που κυκλοφορούσαν, ωστόσο το κοινό των ‘20’ς θα τους εκτιμούσε καλύτερα και με μεγαλύτερο ενθουσιασμό απ’ ότι εμέις που τους γνωρίσαμε πρώτοι. Τώρα, τραγούδια σαν το ‘’Η σειρά σου’’ και ‘’Αυτή Η Πόλη’’ θα προκαλούσαν χορευτικό παροξυσμό και αυτό το κατάλαβα από την ανταπόκριση του λιγοστού κοινού που τόλμησε να είναι στην Πλατεία από νωρίς. Το σχήμα έπαιζε με πολλή όρεξη και ο ήχος του συνεχίζει να ακούγεται δυνατός ξεσηκώνοντας μέρα μεσημέρι όλο το ακροατήριο. Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις και ακόμα η μέρα ήταν νέα.
Με τους Orchestral Manoeuvres In The Dark ( O.M.D.) η σχέση μου ήταν πολύ φιλική. Αγαπούσα όλα τα σίνγκλ τους
που κυκλοφόρησαν μέχρι το 1987, αλλά μέχρι εκεί. Έκλεισε η δεκαετία και
σταμάτησα να τους παρακολουθώ. Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον μου για αυτούς
άρχισε να αναθερμαίνεται ακούγοντας κάποιες επανακυκλοφορίες και η είδηση της έλευσης
τους στο φετινό release 16 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, στο
Θέατρο του Λυκαβηττού, ήταν μια ευκαιρία να ξεσκονίσω και πάλι τη δισκογραφία
τους αλλά και να διαπιστώσω ότι τα παλαιά κλασικά τους χιτς διατηρούν μόνιμη
θέση στη ζωή μου τόσα χρόνια.
Ξεκίνησαν με τα ‘’Atomic Ranch/Isotype’’ με τα οπτικά πίσω και τους στίχους να μας βάζουν σε ρετροφουτουριστικές meta-Kraftwerk διαθέσεις αλλά και την αίσθηση ότι η συναυλία αυτή δεν θα ήταν όπως τη φανταζόμαστε. Η συνέχεια με το ‘’Electricity’’ με τον 64χρονο αλλά κοτσωνάτο Andy McCluskey να διασχίζει από άκρη σε άκρη τη σκηνή με το μπάσο να παίζει τα αθάνατα ακκόρντα και τις μελωδίες των synth να ανάβουν φωτιές, πυροδοτώντας τη νοσταλγία και τα πόδια θυμήθηκαν εκείνα τα πάρτι 43 χρόνια πριν σαν να ήταν χθες..
Από εκεί και ύστερα, απέδειξαν ότι ήμουν πάντα φαν τους και δεν το ήξερα. Ακολούθησε ένα καταιγιστικό σετλιστ με τα τραγούδια που έκαναν τα καλοκαίρια μου καλύτερα στα ‘80’ς (If You Leave, Talking Loud And Clear, (Forever) Live And Die, Locomotion), τα σίνγκλ που άκουγα χειμώνες στον Γιάννη Πετρίδη (Joan Of Arc, Messages) και το ‘’Souvenirs’’ που επανεκτίμησα κάπου στα μέσα των ‘90’s. Δεν έπαιξαν το ‘’So In Love’’ δυστυχώς αλλά έπαιξαν τρία τέσσερα από την μετα-80’ς πορεία τους δίνοντας μου τροφή για εξερεύνηση της δισκογραφίας του σχήματος μετά τα ‘80’ς. Στο τέλος η αθάνατη μπασογραμμή του ‘’Enola Gay’’ με γέμισε ευφορία και χαμόγελα.
Ήρθα σε επαφή με ένα ξεχασμένο κομμάτι όμορφων
αναμνήσεων μου και σίγουρα πλέον με τους O.M.D. είμαστε καλύτεροι «φίλοι».
Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου λοιπόν εξελισσόταν υπέροχα και θα έφτανε σε νέα
κορύφωση με το επόμενο σχήμα.
Οι M83 είχαν επισκεφθεί την Αθήνα για πρώτη φορά στις 4.10.2008 στα πλαίσια της περιοδείας για το άλμπουμ ''Saturdays = Youth''. Οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές ωστόσο εμένα μου άφησαν γενικά καλές εντυπώσεις και όπως έγραφα τότε:
«Οι M83, έπαιξαν αυτό ακριβώς που περίμενα . Όμως ,όπως και
στους δίσκους τους ,σου υπόσχονται ότι θα σε στείλουν στα αστέρια με όλες αυτές
τις φιλόδοξες ενορχηστρώσεις, τις μελωδίες , τα όμορφα φωνητικά, αλλά στο τέλος
σε στέλνουν λίγο πιο κάτω από την Στρατόσφαιρα. Όχι και άσχημα ,αν χαμηλώσεις
λίγο τις απαιτήσεις σου από αυτούς .Έπαιξαν όλα τα τραγούδια που τους έκαναν
γνωστούς και αγαπητούς, δημιουργήσαν όμορφο κλίμα και σε μερικά σημεία έδειξαν
οτι μπορούν και καλυτέρα..».
Όλα αυτά, τρία χρόνια πριν γίνει ο σχετικός χαμός στις Η.Π.Α. μετά την κυκλοφορία του ‘’Hurry Up, We’re Dreaming’’ ενός δίσκου που αναβάθμισε και μεγέθυνε τον ήχο του σχήματος που πλέον είχε τη δική του σφραγίδα στο χώρο της ανεξάρτητης μουσικής. Θυμάμαι ότι το είχα αγνοήσει τότε αλλά μέχρι το τέλος της δεκαετίας έβαλα μυαλό. Ήταν επιθυμία μου να τους ξαναδώ κάποια στιγμή με μεγαλύτερη μπάντα να παίζουν ζωντανά αυτά τα γιγάντια μετα-shoegaze & new wave ονειροτοπία. Και να που η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε και στέκομαι πλέον να παρακολουθώ το σχήμα να ανεβαίνει στην σκηνή υπό τους ήχους του ‘’Water Deep’’ και τα οπτικά πίσω να μας εισάγουν στο vintage όνειρο του σχήματος. Αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν ένα ταξίδι στο αστρικό σύμπαν του σχήματος και μια εμπειρία που έκανε πολύ κόσμο ευτυχισμένο. Αυτά που έγραφα στο παρελθόν πλέον ισχύουν πολύ λίγο. Γιατί το σχήμα έχει βρει το δικό του δρόμο, ελέγχει και κατευθύνει τη μουσική του σωστά, και πλέον το ταξίδι εκτός στρατόσφαιρας είναι εφικτό. Το σετ είχε επιλογές από όλη τη δισκογραφία του. Το βάρος δόθηκε φυσικά στο ‘’Fantasy’’, ένα άλμπουμ άνισο αλλά με απογειωτικές στιγμές όπως τα ‘’Oceans Niagara’’, ‘’Amnesia’’ και ‘’Fantasy’’ που ζωντανά είναι ακόμα πιο απογειωτικά και θεωρείστε τα σαν highlights του σετ τους. Οι πιο μέτριες στιγμές αποδόθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να αναρωτιέμαι αν άκουσα σωστά το άλμπουμ ή αν του έδωσα τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να το εκτιμήσω καλύτερα αλλά μάλλον πρέπει να βγάλουν λάιβ με τις ζωντανές εκτελέσεις.
Παλαιότερες κλασικές επιλογές όπως το ‘’We Own The Sky’’, ‘’Midnight City’’, ‘’Don’t Save Us From The Flames’’ ακούστηκαν σαν τραγούδια που προέρχονται από έναν αστερισμό ηλεκτρισμού/ονείρων/συναισθημάτων ιδιαίτερο, θερμό, έναν τόπο που μπορεί κανείς να επιστρέφει για την απαραίτητη συναισθηματική τόνωση. Ο μουσικός κόσμος των M83 είναι μία συμφωνία ηλεκτρικής και ηλεκτρονικής μουσικής της δεκαετίας του ’70 με μεσάζοντα την ποπ και το παλιό καλό new wave. Όσο το σετ πλησίαζε προς το τέλος είχαμε απογειωθεί εσωτερικά, συνειδητά και μη, είχα πλημμυρίσει από ευφορικά συναισθήματα, ένα από τα μουσικά μου όνειρα είχε πραγματοποιηθεί αλλά φυσικά με απώλειες.
Πολύ θα ήθελα να ακούσω περισσότερες επιλογές από το ‘’Junk’’εκείνο το ξεχασμένο ποπ εγχείρημα του 2016 αλλά η επιλογή του ''Solitude’’ κάπως διόρθωσε την κατάσταση. Και τέλος το ότι απουσίαζε ένα τραγούδι ορόσημο για μένα, ένα τραγούδι που με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο το σχήμα του Anthony Gonzales ήταν το μόνο μείον. Άντε τώρα να τους περιμένω στην επόμενη περιοδεία τους να μου παίξουν και το ‘’Reunion’’. Ας πούμε ότι μου το χρωστάνε. Σε γενικές γραμμές η εμφάνιση των M83 ήταν μια από τις εμφανίσεις που μετά την εμφάνιση της Rosalía θα θυμάμαι περισσότερο από το φετινό release.
Διάλειμμα για να αλλάξει διάσταση η σκηνή και να μετατραπεί από ένα fantasy γαλαξία σε ένα τυπικό κλαμπ με υπερυψωμένο επίπεδο για την κονσόλα του dj και την απουσία μικροφώνων, οργάνων κλπ.
Θυμάμαι πάντα τους RÖYKSOPP τις δύο φορές που τους είδα ζωντανά (2009,2017). Μου άφησαν δυνατές αναμνήσεις και η φετινή εμφάνιση θα είχε και νέο υλικό από την τριπλή περσινή κυκλοφορία τους που άφησαν παρακαταθήκη για τη δεκαετία αυτή όταν τους θεωρούσαμε ότι ίσως και να μην έβγαζαν άλλο δίσκο πιά. Τα ‘’Profound Mysteries Ι/ΙΙ/ΙΙΙ‘’ ήταν τρία άλμπουμ που περιείχαν την πεμπτουσία του Σουηδικού ντουέτου σε περισσότερο σύνθετα επίπεδα.
Αυτή τη φορά δεν ήταν ακριβώς μια ζωντανή συναυλία. Ήταν στη ουσία ένα dj set με επιλογές από τη δισκογραφία τους παιγμένες με διαφορετικό mix από τα πρωτότυπα έτσι ώστε να ακούγεται σαν μια νοσταλγική techno λιτανεία/κάθαρση ή εκτόνωση μέσω χορού. Ακούστηκαν όλες σχεδόν οι επιτυχίες τους παιγμένες με την κατάλληλη σειρά σε συνδυασμό με εντυπωσιακούς φωτισμούς και 4 χορευτές που έδωσαν ένα δικό τους ξεχωριστό σώου. Ήταν μουσική για χορό και αυτό κάναμε για όσο κράτησε αλλά ενώ θα μπορούσαν να καταντήσουν βαρετοί μετά από κάποια ώρα, αυτοί κλιμάκωσαν ακόμα περισσότερο με δυναμικές εκτελέσεις και κορυφώσεις όσο πλησίαζε το τέλος. Εντυπωσιακό μέχρι το τέλος, το σώου των RÖYKSOPP, απλώθηκε και κάλυψε όλο το χώρο, ενθουσιάζοντας ένα μεγάλο μέρος του ακροατηρίου που σίγουρα περίμενε ένα τυπικό σώου με τραγουδίστριες και λοιπά αλλά τελικά ήταν ένα πάρτι, δυνατό, εξωστρεφές και επικό σε εντάσεις και δύναμη. Χρειάζονται σχήματα σαν τους RÖYKSOPP, για να ξεχωρίζουμε τι σημαίνει ‘’λειτουργικότητα’’ ενός απλού dj set στην παραλιακή (έχουν κάνει και τέτοια οι Σουηδοί στη χώρα μας) ή ενός ζωντανού σετ ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής. Οι Σουηδοί ξέρουν καλά και τα δύο, ξέρουν να χρησιμοποιούν το υλικό τους με διαφορετικούς τρόπους για να πετύχουν είτε συγκίνηση, είτε εκτόνωση, είτε κάτι κοσμικό. Περάσαμε καλά και αυτή τη φορά και μας άφησε αναμνήσεις που θα κρατηθούν για πολύ καιρό ακόμα……
Σχόλια