Η σημερινή πεντάδα περιλαμβάνει άλμπουμ που άλλες χρονιές θα ήταν μέσα στα είκοσι της τελικής λίστας αλλά επειδή φέτος μας αρέσει η αποκέντρωση τα άλμπουμ αυτά είναι μια συμπαγής ενότητα που τυχαία βρίσκονται εδώ. Και τα πέντε αυτά άλμπουμ διακρίνονται για την ιδιαίτερη προσέγγιση τους και το τελικό αποτέλεσμα μας φέρνει κοντύτερα σε ένα μουσικό σύμπαν ασυμβίβαστο, ανένταχτο, με όραμα και λειτουργικότητα. Δεν είναι πειραματική μουσική, δεν εντάσσονται στην πρωτοπορία, δεν αποτελούν σημείο αναφοράς, δεν έχουν τέτοιες προθέσεις. Αποτελούν την πλέον εξερευνητική πεντάδα της λίστας και είναι ένας κόσμος από μόνοι τους.
31. All Life Long - KALI MALONE (Ideologic Organ)
«Η Kali Malone συνθέτει με μια σπάνια διαύγεια όρασης. Η μουσική της είναι υπομονετική και εστιασμένη, χτισμένη πάνω σε ένα θεμέλιο εξελισσόμενων αρμονικών κύκλων που αντλούν λανθάνουσες συναισθηματικές αντηχήσεις. Ο χρόνος είναι ένας κρίσιμος παράγοντας: η εγκατάλειψη των προσδοκιών διάρκειας και εύρους προσφέρει την ευκαιρία να βρεθεί ένας χώρος προβληματισμού και περισυλλογής. Στα χέρια της, πειραματικές επανερμηνείες πολυφωνικών συνθετικών μεθόδων αιώνων γίνονται πύλες σε νέους τρόπους αντίληψης του ήχου, της δομής και της ενδοσκόπησης. Αν και προκαλεί δέος, το πιο αξιοσημείωτο πράγμα στη μουσική του Malone είναι η οικειότητα που προκαλείται από τη στενή ακρόαση που ενθαρρύνει. Μια μουσική που παρασύρει τον ακροατή στην παρούσα στιγμή όπου μπορεί να ανακαλύψει τον εαυτό του μέσα στα συνυφασμένα μουσικά μοτίβα που μπορούν να μοιάζουν με το πέρασμα ημερών, εβδομάδων, ετών, μιας ζωής.»
Μουσική που προέρχεται, αισθητικά, από τον Μεσαίωνα αλλά συμπυκνώθηκε στον δικό μας Πνευματικό Μεσαίωνα. Οι τίτλοι είναι κατατοπιστικοί ή προδιαθέτουν για την ηχητική εντύπωση των συνθέσεων. Η συνθέτρια εξαπλώνεται σε όλη τη Σφαίρα του αόρατου, μη υλιστικού Πέπλου και δημιουργεί ένα έργο που χρήζει ιδιαίτερων συνθηκών ακρόασης και προκαλεί για αφοσίωση και ενασχόληση μαζί του. Λες και πρόκειται για ένα φυτό ή ζώο ή ακόμα και παιδί που θέλει την αμέριστη προσοχή κοντινού ανθρώπου για να φυτρώσει, να αναπτυχθεί ή να διαμορφώσει χαρακτήρα. Βασικά η μουσική που ακούγεται είναι ήδη διαμορφωμένη και ξεκάθαρη. Ο ακροατής είναι αυτός που πρέπει να συνταχθεί με τις αυστηρές φόρμες και τις λιτές αναπτύξεις για να διαμορφώσει το ακουστικό του εύρος και εν συνεχεία αν δεν βαριέται την εσωτερική του γαλήνη και ενόραση. Οι συνθέσεις για φωνή ή εκδοχή τους για φωνή έχουν την αύρα βαριάς μυρωδιάς από λατρευτικούς Χριστιανικούς Ναούς ή άγνωστης σέκτας πνευματικών ανθρώπων που ηρεμούν ή θρηνούν ανάλογα το περιβάλλον. Οι συνθέσεις για όργανο ή η εκδοχή τους για όργανο είναι αναμενόμενα εσωτερικές και ανοιχτές όπως οι ορίζοντες. Οι υπόλοιπες συνθέσεις δημιουργούν την απαραίτητη ισορροπία ή συνοχή ώστε η μεταακροαματική εντύπωση να παραμένει και να εμπνέει.
32. The Love It Took To Leave You - COLIN STETSON (Invada)
«The love it took to leave you είναι μια τέλεια καταιγίδα τεχνικής, μουσικής και συνθετικής πολυπλοκότητας και επιτευγμάτων. «Η ουσία του είμαι εγώ. Είναι το πιο προσωπικό πράγμα που κάνω – και μπορώ να κάνω. Υπάρχει μια εξέλιξη του σώματός μου και των τεχνικών δυνατοτήτων που συνεχίζεται, οπότε κάθε φορά που κάνω έναν άλλο δίσκο, υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσα να παίξω μόνο τώρα» (Colin Stetson)
Είναι γνωστός ο επιβλητικός ήχος του καλλιτέχνη και το πόσο διαφορετικά χρησιμοποιεί τα πνευστά που χρησιμοποιεί. Για το άλμπουμ αυτό χρειάστηκε να αξιοποιήσει ένα ογκώδες κύριο δωμάτιο που εξακολουθεί να διατηρεί την ακατέργαστη αρχιτεκτονική του από τούβλα, σκυρόδεμα και χάλυβα στο The Darling Foundry, μια πρώην εγκατάσταση μεταλλουργίας 144 ετών στο Μόντρεαλ που είχε μετατραπεί σε ένα συγκρότημα σύγχρονης τέχνης 3500m3.
«We were using the same live setup as I normally would to amplify—a full PA in the building’s spaces—so we were really able to move the kind of air that I can move—really saturating the room, hitting the walls hard. And then we further fleshed it out.»
Οι συνθέσεις του άλμπουμ, δημιουργούν ισχυρά κύματα συναισθηματικής φύσης που δημιουργούν στον ακροατή το τέλειο πλαίσιο για να εκθέσει τον δικό του συναισθηματικό κόσμο. Είναι μόνος σε ένα επικών διαστάσεων ηχητικό δημιούργημα δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί με μία μόνο λέξη μουσικά. Τα πνευστά που χρησιμοποιεί ο Colin Stetson δημιουργούν μία μυσταγωγική, απόκοσμη μουσική τελετή που ξεπερνά ότι έχει κάνει έως σήμερα. Το περιγράφει καλύτερα το δελτίου τύπου και το μόνο που χρειάζεται είναι να το ακούσετε ολοκληρωμένο σε απόλυτη ηρεμία ή να τον πετύχετε κάπου ζωντανά όπως εμείς τον περασμένο Οκτώβρη στο Gazarte και να αφοσιωθείτε σε αυτό που βγάζει επι σκηνής:
« Ευάλωτο και άγριο ταυτόχρονα, το άλμπουμ είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών τεχνικής, σωματικής και δημιουργικής εργασίας μεταξύ ενός ανθρώπου και του σαξοφώνου του. Ο Colin έχει πλήρως επαναπροσδιορίσει και επαναδιατυπώσει το όργανο με παθιασμένα εκφραστικούς και ανορθόδοξους τρόπους. Αφοσιωμένος στην απόλυτη πραγματικότητα της στιγμής στις σόλο ηχογραφήσεις του: μία λήψη, χωρίς εικονικά εφέ, χωρίς overdubbing, έχει αναπτύξει σχολαστικούς τρόπους ηχογράφησης και παραγωγής που συλλαμβάνουν και ενισχύουν κάθε λεπτομέρεια του ιδιαίτερου στυλ παιξίματός του. Εμπλέκοντας το δικό του φυσικό σώμα, δημιουργεί ψευδοτραγούδια από το όργανό του χρησιμοποιώντας δεξιοτεχνικές κυκλικές τεχνικές αναπνοής που παράγουν πολυφωνικούς τόνους, δημιουργώντας απόκοσμα και συναισθηματικά αρμονικά περάσματα. Με μια σειρά μικροφώνων και υπερβολική ηχοποίηση, η φωνή του συλλαμβάνεται από μια συσκευή κολάρου σκύλου στο λαιμό του και ο θόρυβος και ο ρυθμός των δακτύλων πάνω στα πλήκτρα γίνονται ενισχυμένα κρουστικά στοιχεία - καθώς τεντώνει τις δυνατότητες ενίσχυσης ολόκληρου του σώματος του οργάνου.»
33. Total Blue - TOTAL BLUE (Music From Memory)
Οι «Total Blue» είναι ένα τρίο με έδρα το Λος Άντζελες. Παρά τη συνεργασία τους για πάνω από μια δεκαετία, σαν «Total Blue» ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στο καλλιτεχνικό τους ταξίδι μαζί ως τρίο.
«Αγκαλιάζοντας την τύχη, προσκαλώντας το άγνωστο και καθοδηγούμενο από ένα πνεύμα απόλυτου παιχνιδιού και εξερεύνησης, το σχήμα οδηγήθηκε από την επιθυμία να «αγγίξει το επέκεινα» επιδιώκοντας μια φευγαλέα ατμόσφαιρα που οι τρεις τους κυνηγούσαν για χρόνια.
Ο Άλεξ, ο Νικ και ο Άντονι οραματίζονται το ομώνυμο ντεμπούτο τους «Total Blue» ως την πλήρη εικόνα, ένα μέρος όπου το πραγματικό και το φανταστικό αρχίζουν να θολώνουν. ένας προορισμός που προσεγγίζεται όχι μέσω της απόδρασης αλλά μέσω της διεύρυνσης της προοπτικής κάποιου. Ένα διευρυμένο οπτικό πεδίο όπου η προσωπικότητα λάμπει και αποσυντίθεται.
Σε όλο το άλμπουμ, η δήλωση αποστολής τους επιτυγχάνεται επιδέξια με λεπτότητα και λεπτή ανθρώπινη πινελιά. Ζωγραφική με μια πλούσια παλέτα ψηφιακών synths, Akai EVI wind synthesizer, άταστο μπάσο και κιθάρα, το τρίο ισορροπεί αριστοτεχνικά υφή και χρώμα, προκαλώντας ευρεία επεκτατική θέα που εκτείνεται από το Λος Άντζελες μέχρι τα πιο απομακρυσμένα σημεία του ουρανού και της θάλασσας. Αυτό είναι το «Total Blue» - ένας τόπος χρόνου και διαχρονικότητας όπου οι απόηχοι της ιστορίας και της παράδοσης συγχωνεύονται με τους χωρίς ρίζες ήχους που δεν έγιναν από άνθρωπο.»
Τέτοιας αισθητικής άλμπουμ δεν πολυακούω συνήθως. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν λέω όχι σε τέτοιου τύπου προκλήσεις. Το άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε από την Music From Memory εταιρεία που ειδικεύεται σε επανακυκλοφορίες και συλλογές από άγνωστες κυκλοφορίες των δεκαετιών '70,'80, '90 συνήθως, από διάφορες χώρες αλλά και καινούρια ονόματα. Η εταιρεία είναι από τις πλέον εκλεκτικές και ο κατάλογος της είναι αξίζει να τον ψάξει κάποιος. Το ντεμπούτο των TOTAL BLUE είναι δίσκος που θα τον προσπερνούσε οποιοδήποτε label αλλά όχι αυτό. Η μουσική που ακούγεται κινείται ξεκάθαρα σε jazz, ambient και new age τοπία αλλά ακόμα και από αλλού να παίρνει επιρροές πάντα καταλήγει να ακούγεται έτσι. Ή ας μην του δώσουμε ταμπέλα. Η σύντηξη των μουσικών τάσεων σε κάτι ηχητικά γνώριμο αλλά ασυνήθιστο θέλει κάτι παραπάνω από ταλέντο και σίγουρα η κατάταξη κάτω από ένα είδος μάλλον υποτιμά αυτό το άλμπουμ. Προσοχή, εδώ μιλάμε για σύντηξη και όχι σύγκλιση μουσικών ειδών.
Δεν μου είναι άγνωστη η αίσθηση. Έχει όμως εκλείψει εδώ και καιρό από την επικαιρότητα και δεν φτάνουν πλέον εύκολα σε μας ανάλογες κυκλοφορίες. Γιατί λοιπόν να θεωρούμε έναν δίσκο που ακούγεται σαν να προέρχεται από άλλο χωροχρόνο ή έξω από το ενδιαφέρον ενός νέου ακροατή, σαν κάτι πολύ σημαντικό; Είναι ερώτημα που δεν χρειάζεται απάντηση αν τον ακούσετε ένα καλοκαιρινό απόγευμα κι ενώ σας έχουν κουράσει νέες μουσικές κυκλοφορίες για την ρηχότητα τους. Ο δίσκος αυτός ήρθε την εποχή που έψαχνα για κάτι που να έχει νόημα να ακούσω, νόημα για να με βάλει σε λειτουργία αναζήτησης. Και ήταν ο δίσκος που με αφύπνισε ύστερα από ακροάσεις δίσκων που στην πλειοψηφία τους απλά προσπαθούσαν να στεριώσουν μία ολοκληρωμένη πρόταση. Δεν ξέρω αν το τρίο συνεχίσει και βγάζει δίσκους που να μας συναρπάζουν όσο αυτός ο πρώτος. Το έχουμε δει το έργο άλλωστε. Αλλά τουλάχιστον έδωσαν ένα καλό στίγμα για αυτή τη δεκαετία.
34. Hybr:ID III - ALVA NOTO (Noton)
«HYbr:ID III, continuing the trajectory established by its predecessors, crafts a soundscape of meditative and resonant tones. Drawing inspiration from Noh, a traditional Japanese musical drama dating back to the 14th century, the album reflects the genre’s distinctive rhythmic movements and its nuanced expression of emotions through subtle gestures.
“The HYbr:ID albums are conceived as worlds. My focus has been on crafting them to possess a sculptural quality. Each composition transitions into the next. I emphasize engaging with them in the intended track sequence, allowing sounds and structures to reveal their full dimension”. — Carsten Nicolai
The HYbr:ID series is Carsten Nicolai’s ongoing research into heterogeneous compositional methods that converge in music fusing geometries, dystopias, and scientific references. The sounds oscillate between stylized, dilated rhythms and dreamy atmospheres generated by high and low frequencies.»
Η σειρά ''HYbr:iD'' φτάνει στο τρίτο μέρος της και σαν αρνητής ambient ηχογραφήσεων από το 2021, εξεπλάγην όταν άκουσα αυτό το άλμπουμ. Δεν με συγκινεί και πολύ τα τελευταία χρόνια η στρώση πάνω από τη στρώση, η νωχελικότητα και η προβλεψιμότητα του είδους χωρίς κάτι που να τα κάνει ξεχωριστά. Αυτό το άλμπουμ όμως με «απορρόφησε» χωρίς να φέρω αντίσταση, χωρίς να κάνω skipping, χωρίς να χασμουριέμαι προς τη μέση. Και μάλιστα το ξανάκουσα. Αρκετές φορές.
Νιώθω την διαμόρφωση του χρόνου επάνω στους ήχους που γλιστρούν ο ένας μέσα στον άλλο, τις στοχευμένες επαναλήψεις σαν πλαίσιο, την εισροή θορύβων σαν βασικό κομμάτι της σύνθεσης, αναγνωρίζω ότι εδώ έχουμε ένα έργο που αναπνέει και καταλαμβάνει όγκο στο μουσικό διάστημα. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που δεν σου δημιουργεί εικόνες, δεν είναι καθαρά για αυτοσυγκέντρωση, δεν έχει καμία σχέση με new age/κελαρυστά νερά/αιθέριες ατμόσφαιρες κλπ. Είναι ένα άλμπουμ ηχητικής ομορφιάς, μέσα στην φύση του ήχου, ένα ποιητικό δημιούργημα που ενεργοποιεί τους ακουστικούς πόρους σαν να το είχαν ανάγκη.
35. Disharmonic Variations (deluxe edition) - XASTHUR (Lupus Lounge)
«Ορισμένοι καλλιτέχνες φαίνεται να έχουν όλη την τύχη με το μέρος τους. Ο Scott Conner, ιδρυτής του XASTHUR, δεν ανήκει σε αυτούς. Η αδιάκοπη πληγή της ζωής του ρέει αμοντάριστα και ηχητικά μέσα από το τελευταίο του άλμπουμ, "Disharmonic Variations". Τα δεκατρία κομμάτια – πικρά, επώδυνα, λερωμένα από βρωμιά και μερικές φορές ακόμα και ελπιδοφόρα – σίγουρα δεν θυμίζουν τις "Goldberg Variations". Ο τίτλος "Δυσαρμονικές Παραλλαγές" δεν είναι απλώς μια αναφορά, αλλά και ένα μήνυμα που αποτυπώνει την καλλιτεχνική του κατεύθυνση.
Ο Scott δεν προσδιορίζεται μόνο από τη μουσική του· η ζωή του δεν είναι μια εικονογραφημένη ιστορία. Υπάρχει μόνο η μουσική. Δεν γράφει και ηχογραφεί απλώς οκτώ τραγούδια το χρόνο· δημιουργεί μουσική αδιάκοπα, 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, στον δικό του χρόνο και με τον δικό του τρόπο. Ο Scott χρησιμοποιεί αναλογικά μέσα, με τον παραδοσιακό τρόπο, καλύπτοντας το χώρο του με τον εξοπλισμό και τα όργανά του.
Σε αυτή τη ροή της δημιουργικής του συνείδησης, οι εκτιμήσεις της στυλ είναι πολυτέλεια που δεν έχει. Στο "Disharmonic Variations", η τρέχουσα έκφρασή του τείνει προς τις όξινες νότες της αμερικανικής σκοτεινής folk, με μια δόση από ήχους του περιβάλλοντος. Η κατεύθυνση του XASTHUR στο μέλλον παραμένει αβέβαιη· εξαρτάται αποκλειστικά από τα συναισθήματα του Scott.
Οι XASTHUR ιδρύθηκαν το 1995 από τον Scott Conner, αρχικά στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, με πνεύμα που αντλεί από το ζοφερό black metal του σκανδιναβικού δεύτερου κύματος. Το 2010, ανακοίνωσε το τέλος του XASTHUR και ξεκίνησε ένα ακουστικό dark folk project, τους NOCTURNAL POISONING. Ωστόσο, το 2015, επέστρεψε στο όνομα XASTHUR, αν και δήλωσε ότι οι μέρες του black metal είχαν παρέλθει. Στην προηγούμενη κυκλοφορία του, "Inevitably Dark" (2023), οι XASTHUR ξεπέρασαν μερικώς την αυτοεπιβληθείσα απαγόρευση του black metal, καθώς ο Conner αποφάσισε ότι ήθελε να το κάνει.
Με το "Disharmonic Variations", οι XASTHUR προσφέρουν μια ηχογράφηση "take it or leave it". Για τον Scott Conner, η γνώμη των άλλων δεν έχει καμία σημασία. Καταριέστε τον, ή επαινέστε τον – αυτό που μένει είναι ότι συνεχίζει να δημιουργεί με τον δικό του τρόπο, και αυτό αποτελεί το πραγματικό του καλλιτεχνικό επίτευγμα.»
Και ύστερα από το δελτίο τύπου, ακούω το άλμπουμ. Δεν είναι black metal. Black είναι όμως. Το μόνο χρώμα που θα έβλεπε ένας συναισθητικός ακούγοντας το άλμπουμ αυτό. Δεν έχει ηλεκτρισμό και «γαυγίσματα». Έχει ρολαρίσματα που υποδηλώνουν το μουσικό παρελθόν του ωστόσο. Επίσης δεν έχει συμμετρία. Είναι μονίμως σε λάθος νότες, εκτός αρμονίας, εκτός μουσικότητας, ενορχηστρώσεις που θα έκαναν τον κάθε παραγωγό έξαλλο. Δυσαρμονία πραγματική.
Ωστόσο η «μαυρίλα» και το ζοφερό ηχητικό πλαίσιο έχει αυθεντικότητα. Ακούγεται μοναδικό, και είναι κάτι που δεν θα τολμούσε να κάνει κάποιος μουσικός που διακατέχεται από νόμους. Ο Scott Conner βλασφημεί τη νομοτέλεια και τη συμμετρία συστηματικά και ουσιαστικά την απορρίπτει για ένα πρωτόγονο μουσικό σύστημα που υπακούει δικούς του κανόνες.
Πιστεύω και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι δεν αν θα το αντέξετε μέχρι το τέλος ή δύσκολο να το ξανακούσετε ολόκληρο μετά την πρώτη φορά, είναι ένα μουσικό έκτρωμα για τη νομοτελειακή διάσταση της μουσικής, σαν ο ίδιος ο Σατανάς να παθαίνει κίρρωση του ήπατος από το πολύ ποτό και τα αντικαταθλιπτικά σε ένα ξεχασμένο μπαρ της Κόλασης. Αλλά, μήπως να βλέπαμε και πως θα ακούμε την μουσική μετά από αυτό το άκουσμα;
Σχόλια