Σήμερα η πεντάδα έχει τρεις τούρμπο ροκ δίσκους που έχουν τις καλύτερες σχέσεις με το παρελθόν, προέρχονται από νεότατους και ορεξάτους μουσικούς με αίσθηση ιστορίας και εμπιστοσύνης στο είδος ώστε να εκφράσουν υγιείς προβληματισμούς και χιούμορ όπου πρέπει. Τα άλλα δύο είναι ένα υποβλητικό διαμάντι από την Ισλανδία και ένα κυκλορυθυμικό έως και χορευτικό adult pop άλμπουμ από την Μ. Βρετανία που αν δεν σταματήσω να το ακούω μετά την εικοστή φορά μπορεί και να αλλάξω τη σειρά της ανασκόπησης. Από εδώ και πέρα θα έχουμε άλμπουμ που άκουσα πάνω από 5 φορές τουλάχιστον...
31. Allbarone - BAXTER DURY (Heavenly)
«Together they dreamt up Allbarone’s nine-track tour-de-force, stripping everything away and building Baxter’s most melodically direct, futuristic collection in intense three-hour daily shifts throughout December and January.
“It’s kind of a character arc that goes through the whole thing, two personalities,” he explains. “It’s very critical of people, this album, whoever they are, maybe some bloke with a moustache and sockless loafers in Shoreditch or a fat old Chiswick gangster lording it up in a really comfortable middle class part of London.”
“I don’t want to say it’s contemporary,” he summarises. “Because I sound like a cunt using that word. But it does sound really contemporary. It doesn’t sound like a Harrods hamper band made it. It doesn’t sound like a band made it all. Which is what I wanted most of all. It’s just something that’s brand new for me. It’s quite exciting, really.”
Which in Baxter Dury-speak is as good as proclaiming “I’m top of the world!”»
Όταν ο ιδιόρρυθμος, κάτι μεταξύ bon-viveur και κυνικού αλλά ειλικρινής και συμπαθέστατος Βρετανός καλλιτέχνης Baxter Dury συναντήθηκε με τον παραγωγό της Adele και των Florence And The Machine, Paul Epworth για τη δημιουργία του όγδοου στούντιο άλμπουμ του, Allbarone, είχαν στο μυαλό τους συγκεκριμένες ιδέες και αυτό φαίνεται από την ηχητική διάθεση του άλμπουμ. Στα τραγούδια, διακρίνεται η ταυτότητα και προσωπικότητα του καλλιτέχνη όπως τον ξέραμε από τα προηγούμενα τρία τουλάχιστον άλμπουμ του αλλά αυτή τη φορά η περισσότερο από ποτέ ρυθμική τους αισθητική, ανανεώνει την πορεία του καλλιτέχνη. Είναι ο πρώτος δίσκος του που μπόρεσα να ακούσω απερίσπαστος χωρίς να θέλω να βάλω παρακάτω, βρίσκω τον συνδυασμό του αγουροξυπνημένου ανθρώπου να μιλά πάνω από χορευτικούς ρυθμούς εξαιρετικά ευφυή με τον τρόπο που το δίνουν εδώ οι υπεύθυνοι του δίσκου και η πικρή διάθεση που αχνοφαίνεται στην αρχή αλλά αντιλαμβάνομαι μέχρι να σβήσουν οι ρυθμοί, έχει αποτυπωθεί με τρόπο που δεν με αφήνει να χαρακτηρίσω το άλμπουμ ένα ενδιαφέρον και ιδιαίτερο μουσικοχορευτικό προϊόν αλλά κάτι παραπάνω από αυτό. Μία υπαρξιακή καταγραφή που διασκεδάζει τις ανησυχίες του. Κάτι που συμβαίνει σε άλμπουμ του Baxter Dury αλλά αυτή τη φορά φτάνει στο απόγειό του…
32. Turnar - HEKLA (PHNTM42)
Η Hekla Magnúsdóttir είναι Ισλανδή και είναι μουσικός που εξερευνά ήχους και συσχετισμούς. Είναι επίσης εξαιρετική χρήστης του Θέρεμιν και από το 2018 έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ και ένα ep που αξίζει τον κόπο να εξερευνήσει κανείς. Το Turnar είναι το τρίτο της άλμπουμ και αυτό που την έκανε περισσότερο γνωστή αλλά όχι τόσο ώστε να γίνει και «φασαρία». Είναι και αρκετά διακριτική σαν καλλιτέχνης, δεν χρειάστηκε να ενημερώσει για τα πολιτικοκοινωνικά φρονήματα της για να πάρει την ευλογία από διάφορες «ισχυρές» underground -ότητες, και δεν προκαλεί παρά μόνο τον αόρατο κόσμο των συχνοτήτων. Το Turnar είναι άλμπουμ που δημιουργεί ανησυχία στον ακροατή γιατί εν μέρει θέλει να τον παρασύρει μακριά από τον κόσμο αυτό και την ηχητική τους περιβάλλουσα και να τον πάρει μαζί της σε έναν κόσμο που δεν έχει γνωστές διαστάσεις, υπακούει στη δικιά του γεωμετρία και αρμονία αλλά δεν είναι καθόλου απωθητικός.
“the sound of theremin kind of opens up a portal into a new realm that both looks into a dark old world and to the future ‘’, δηλώνει η Hekla αλλά για ποιόν κόσμο του πότε και του που, εννοεί. Δεν μας πολυενδιαφέρει να προβάλλουμε τη μουσική του στον κόσμο που ζούμε, γιατί υπάρχει κάποιος λόγος που αυτή η μουσική δεν έχει κέντρο τον κόσμο μας, τις διαστάσεις στις οποίες είμαστε προσαρμοσμένοι από τη Φύση να υπάρχουμε, αλλά για διαστάσεις αόρατες τριγύρω του κόσμου μας. Οπότε είμαστε μόνοι μας στην εξερεύνηση.
«The record is an alternately beautiful and crushing space voyage into a glacial underworld cascading with phosphorescence and cave drip, conjuring ancient choral ritual just as readily as redolent sci-fi gloam.», συνεχίζει το δελτίο τύπου και δεν βρίσκω πιο βολική τη στιγμή να παρατήσω το γράψιμο και να αφεθώ για μερικά λεπτά σε αυτούς τους κόσμους…..
33. Rude - SPIRITUAL CRAMP (Blue Grape Music)
Η φετινή χρονιά είναι ανανέωσης του ροκ. Οι SPIRITUAL CRAMP είναι ένα νέο punk rock σχήμα από το San Francisco που σχηματίστηκε το 2017 και το όνομα τους το πήραν από το ομώνυμο τραγούδι των Christian Death. Θεωρούνται μέρος της νέας Καλιφορνέζικης hardcore σκηνής μαζί με μπάντες όπως οι SCOWL, MILITARIE GUN, DRAIN κλπ, σκηνή που έφερε νέα άνθηση στο ροκ γενικότερα φέτος. Το δεύτερο τους άλμπουμ Rude είναι σύντομο, εκρηκτικό, ρεαλιστικό. Τα τραγούδια του είναι μικρές βόμβες αλήθειας και ροκ ξεφαντώματος με punk, new wave, dub, alternative αναφορές και βρείτε μου ΕΝΑΝ.ΕΝΑΝ ροκ φαν που άκουσε το άλμπουμ και δεν το βαρέθηκε. Συμμετέχει και η Αγία Sharon Van Etten και αυτό είναι ακόμα ένα συν του άλμπουμ. Η ενέργεια και η ζωντάνια είναι έκδηλη και συγκρίνεται μόνο με το άλμπουμ του σχήματος που θα δείτε στα πέντε ή τρία πρώτα. Ο ήχος τους φέρνει στο νου κυρίως το γνήσιο αμερικάνικο πανκ ροκ της δεκαετίας του ΄70, χωρίς να γίνεται γραφικό και ξεθωριασμένο ενώ σε κάποιε στιγμές μετακομίζει Αγγλία τέλη '70'ς επίσης. Οι στίχοι των τραγουδιών, αξίζει να διαβαστούν γιατί τα παιδιά έχουν και κοινωνική συνείδηση. Καθαροί και ξάστεροι, όπως και η μουσική τους. Παρατάμε τους πειραματισμούς φέτος. Χρειαζόμαστε ροκ αέρα.....
34. God Save The Gun - MILITARIE GUN (Loma Vista Recordings)
«Militarie Gun’s God Save The Gun starts with a confession: “I’ve been slipping up” frontman Ian Shelton roars. This isn’t just a sonically daring swing of a rock album, it’s a very human document of being at your worst when you should be on top—an absurdist guide to the intersection of self-destruction and self-belief. "I’m well aware that being this vulnerable turns my personal trauma into a marketing hook for this album,” Shelton says. “But I’m fine with it, if not provoking it.”»
Η φετινή χρονιά ΕΙΝΑΙ χρονιά ανανέωσης του ροκ. Αμερικάνικου κυρίως. Οι Militarie Gun δεν μου έλεγαν και πολλά στα προηγούμενα τους άλμπουμ. Αλλά σε αυτό, ενώ θα μπορούσα να το προσπεράσω με άνεση, δεν το έκανα και μου βγήκε σε καλό. Λίγο ότι έχω στραφεί πολύ περισσότερο στις κιθάρες αυτή τη χρονιά και μάλιστα με μεγάλο ενθουσιασμό, λίγο ότι το Αμερικάνικο alternative και punk, με τραγουδιστές που φωνάζουν τις μελωδίες, με τις κιθάρες να ζωντανεύουν τα πανκ «κολλήματα» των μουσικών, λίγο οι ενθουσιασμένοι κριτικοί σε ασυνήθιστα υποκειμενικό βαθμό και οπωσδήποτε συν ότι τα τραγούδια που περιέχονται σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος είναι γεμάτα hook, ρεφρέν και εναλλαγές που σου παίρνουν το μυαλό, δεν θέλει και πολύ να νιώθεις την αδρεναλίνη να ανεβαίνει-επιτέλους- μετά από χρόνια, φαλτσέτου, μινόρε, και στίχους για το κακό σύστημα. Όχι οι νεαροί από το L.A., που προσδιορίζονται hardcore punk κατέχουν τις μελωδίες, δεν φορτώνουν θόρυβο και αγριάδα, δεν είναι επιθετικοί, μετατρέπουν τα άγχη τους σε μελωδικό θόρυβο και είναι ειλικρινείς. Είναι νέοι, με αισθήματα και ξέρουν και να κάνουν τους άλλους να χορεύουν. Το ροκ επέστρεψε φέτος. Το νου σας! Ή αλλιώς ‘’Wake Up And Smile’’..
35. Chrome Dipped - CIVIC (ATO)
«Australian band CIVIC reimagine proto-punk for an era of endless uncertainty. On their new album, Chrome Dipped, they push themselves and their sound even further. The title speaks to this desire to break down barriers. “I like the idea of Chrome Dipped being a mind set,” says frontman Jim McCullogh. “It’s like a casting of your character, or like an outer shell. One of the main objectives for this album was to make a drastic turn in our sound. Break the mold, melt the steel."»
Η ΦΕΤΙΝΉ ΧΡΟΝΙΆ ΕΊΝΑΙ ΡΟΚ. Αυτό θέλω να θυμάμαι ανεξάρτητα τι καινοτομίες μπορεί ή μπορεί να μην έχουν ακουστεί, Και δείγμα ροκ υγείας είναι όταν οι CIVIC μετά από ένα δυναμικό ντεμπούτο ρίχνουν ένα δεύτερο άλμπουμ, με τραγούδια που διαθέτουν συναισθήματα, είναι προσγειωμένα και τα περιβάλλουν με ορθόδοξες ροκ ενορχηστρώσεις που δεν έχουν τίποτε το περιττό και κρατάνε τον ακροατή ζεστό. Οι κιθάρες τους είναι ένα τονωτικό μετα πανκ διεγερτικό που δεν αφήνουν πίσω τους εκκρεμότητες, οι ρυθμοί τους είναι αρκετά δυνατοί και κάποιες φορές είναι λες και θα εκραγούν μέσα από τα bytes. Το ‘’Chrome Dipped’’ έχει την τάση να γίνει ένα κλασσικό ροκ άλμπουμ για αυτή τη δεκαετία. «Ευλογημένο» από την αρχαία πανκ ροκ φρουρά του Μεγάλου Αυστραλέζικου ροκ ήχου που λατρεύαμε 40 χρόνια πριν. Για την ακρίβεια από τα λίγα άλμπουμ που ο έχουν κατανοήσει τις επιρροές αυτές και τι αξιοποιεί σε βαθμό να χρειάζεται πλέον να τους βιώσει και ζωντανά.
Σχόλια