Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

THE FALL..

Έχει καταντήσει αηδία πια.Δε μπορείς πλέον να τα βάλεις μαζί του.Τί να του πείς άλλωστε ? Να μάθει να τραγουδάει ?Σε συμφέρει να χάσεις αυτη τη μοναδική ερμηνευτική παραφωνία ?Να παίξει πειραματική ηλεκτρονική concrete ? Όρεξη έχεις να ακούς γκαραζ ανάποδα ?
Να του πείς να το βουλώσει και να ψοφήσει ? Και πώς μετά θα βγάλεις συμπέρασμα για τα όρια  της ανθρώπινης παραξενιάς απο τη στιγμή μάλιστα που συνεχίζει απτόητος,στο δικό του σύμπαν και ανεπηρέαστος απο τις μουσικές εξελίξεις ?
Όπου τον καλούν να συμμετάσχει με τη φωνή του,έχεις την εντύπωση ότι το τραγούδι είναι ένα πειραματικό ακυκλοφόρητο της μπάντας του.
Είναι αλήθεια ότι τα είχα σπάσει μαζί του για 4-5 χρόνια.Όχι γιατί δεν μου άρεσαν οι δίσκοι του .Απλά δεν μου άρεσαν πολύ.Δεν ήταν τόσο εθιστικοί.Δε με κόλλαγαν στον τοίχο.Μου έφτανε να τους ακούσω μόνο μία φορά και όχι να τους λειώνω.Και αυτό με ενοχλούσε..
Τα τελευταία δώδεκα χρόνια ,ύστερα απο έξι περίπου χρόνια αποχής [1994-1998],οι δίσκοι του μου με αναστατώνουν πάλι.Τον έχω δεί και τις δύο αποθεωτικές φορές που έπαιξε στο Gagarin αλλά και σε εκείνη τη συναυλία μισή απίστευτη- μισή φιάσκο στο παλιό Club 22. Ήταν καλύτερος απο ποτέ.Λέτε να φταίει που παντεύτηκε Ελληνίδα χωρίς φιλοδοξίες ,όπως εκείνη η ξινή Αμερικάνα Brix και είναι κοντύτερα σε αυτό που κάνει? Δεν ξέρω..
Φέτος επιστρέφει.Με μία απο τα ίδια..Δηλαδή ένας ακόμα δίσκος ροκ εμμονών ,μεταλλαγμένου γκαράζ,ειρωνικής ποπ,ΑΥΘΕΝΤΙΚΉΣ αισθητικής.Λειτουργεί ? Μα τί λέτε τώρα? 
Παραμένω ένας φανατικός οπαδός των FALL και μετά από το "Our Future,Your Clutter''.Ξέρετε ποιός μπορεί να ηχογραφεί ένα εξάλεπτο τραγούδι,για το φινάλε που να ξεκινά με γκρίζα FALLική ποπ διάθεση και απο το τρίτο λεπτό  να ακούγεται σαν οι NEU ! να σηκώνονται από τον τάφο και να ξαναπερπατάνε σαν ζόμπι στον πλανήτη ? ΚΑΝΕΙΣ ! 
Δεν παίζεται ο άνθρωπος.Και η μπάντα του....MARK E. SMITH τον λένε..και είναι ακόμα ακμαίος και το ίδιο απολαυστικά γεροπαράξενος...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
δεν υπάρχει ο δίσκος!
Ο χρήστης Raggedy Man είπε…
Καλά τα λες, ωρε!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Alliance: The 2024 annual report_Phase I_The albums_Tier 2_ 46-50

Μπήκαμε στις πεντάδες μέχρι το είκοσι. Λιγότερο με κριτήρια αξιολόγησης αλλά περισσότερο με τη λογική ομαδοποιήσεων η πρώτη πεντάδα είναι από άλμπουμ διακεκριμένων σχημάτων του ανεξάρτητου ροκ που έχουν γερές μουσικές βάσεις, εξαιρετικά διαυγή και δημιουργική επαφή με το παρελθόν της μουσικής και του παρόντος.  46. Brand On The Run (Our Brand Could Be Yr Life deluxe) - BODEGA  (Chrysalis) Μεταξύ 2013-2016 υπήρχαν οι BODEGA BAY. Βραχύβιο σχήμα που σύντομα μετονομάστηκε σε BODEGA. Έκτοτε έγιναν πολύ αγαπητοί στο ιστολόγιο και όπως κάθε χρονιά που κυκλοφορούν άλμπουμ έτσι και φέτος φιλοξενούνται στον ετήσιο μουσικό απολογισμό μας.  Το υλικό του άλμπουμ προέρχεται από την Ανοιξιάτικη κυκλοφορία ''Our Brand Could Be Yr Life'' τίτλος που παραπέμπει στο ομώνυμο και μοναδικό άλμπουμ σαν BODEGA BAY που κυκλοφόρησε το 2014. Ηχογράφησαν εκ νέου πολλά τραγούδια από αυτό πρόσθεσαν και μερικά ακόμα και ουσιαστικά με παλιό υλικό έκαναν κάτι καινούριο μέσα βέβαια στο πλαίσιο του ήχου τ...

Over And Over

  Μετά το φετινό διαμάντι της VENUS VOLCANISM '' Tissue '', μία πανέμορφη παρουσίαση του στο Κ.Ε.Τ. και ένα καταπληκτικό dark wave dj set της In Atlas για το υπόλοιπο εκείνης της βραδιάς (30.11.2023), έμαθα για ένα καινούριο τραγούδι των κοριτσιών που από κοινού έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι εδώ και πολύ καιρό.  Μία μέρα πριν εκπνεύσει το 2023, το τραγούδι ανέβηκε στις πλατφόρμες, κάποιοι έκαναν πρωτοχρονιά με αυτό αλλά μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το άκουσα λόγω συνειδητής αποχής από τα μουσικά (η ανασκόπηση ήταν στον αυτόματο) όλη τo προηγούμενο διάστημα. Tο '' Over And Over '' είναι κάτι σαν φρέσκο ξεκίνημα ή μία αναβάθμιση της αισθητικής των V.V.I.A. Ο σκοτεινός, μετά minimal synth πρωτογονισμός έχει δώσει τη θέση του σε κάτι περισσότερο λεπτό μουσικά, περισσότερο ποπ σχετικά με αυτό που έκαναν στο παρελθόν και εν τέλει κάτι περισσότερο ολοκληρωμένο και ώριμο. Φυσικά το σκοτεινό στοιχείο συνυπάρχει με την νοσταλγική μελωδία και την αδιάκοπη ροή της...

A distant sadness: XII_Anywhere out of this world....

Είναι μια παρηγορητική συνήθεια που φτάνει αισίως στη 12η έκδοση.  Φέτος εμφανίστηκε η τάση να επιστρέψουμε στις μουσικές που μας έκαναν να ακούμε διαφορετικά. Στις μουσικές που δημιούργησαν την πρώτη συλλογή. Είναι ουσιαστικά είναι μία επιστροφή.  Οι φετινές επιλογές είναι προφανείς και δεν κρύβουν εκπλήξεις. Είναι όμως επιλογές που δίνουν το μήνυμα ξεκάθαρα, μας εκφράζουν φέτος περισσότερο από ποτέ και επεμβαίνουν και πάλι στην μουσική πραγματικότητα με τρόπο όχι καταλυτικό αλλά για να υπενθυμίσουν και να ενισχύσουν. Οι τίτλοι μπορούν να διηγηθούν ιστορίες, οι επιρροές μπορούν να πλάσουν περιβάλλοντα στη φαντασία μας, οι τραγουδιστές και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι σε μια συνεχή επικοινωνία με το αόρατο και την πλευρά του εαυτού τους πέρα από το σύμπαν της συνειδητής ύπαρξης και της παραπλανητικής αναζήτησης στο τρισδιάστατο σώμα. Μαζί τους και εμείς, οι ακροατές. Εμείς που εμπιστευτήκαμε τους συγκεκριμένους μουσικούς ώστε οι συνθέσεις τους να είναι η επένδυση στη δικιά μας ...