19. Panda
Bear Meets The Grim Reaper
– PANDA BEAR
(Domino)
«..Ύστερα
από δεκάδες ώρες ακρόασης ηχογραφήσεων
του καλλιτέχνη, έχω την εντύπωση ότι
το στυλ του, έχει σιτέψει στα αυτιά μου
και πλέον το τελευταίοι του άλμπουμ
ακούγεται πιο βάτο, ρυθμικότερο και
φωτεινότερο από τα προηγούμενα. Άλλα
και ιδέα μου να είναι, σε αυτό το
άλμπουμ με τον, φαινομενικά και μόνο,
μακάβριο τίτλο, ο PANDA
BEAR
δίνει
περισσότερο
χώρο σε αυτό που είναι η βάση της
δημιουργικής του ταυτότητας και που
παλιότερα έπλεε σε περίπλοκα και ενίοτε
χαοτικά υποστρώματα μουσικής.
Δίνει περισσότερο χώρο στη μελωδία και
στα φωνητικά...»
«..Κατακτά
συναισθηματικές
κορυφές που οι περισσότεροι σύγχρονοι
του ακόμα δεν έχουν δει ούτε με κιάλια.
Και η τραγουδοποιία του πλέον ακουμπά
στα όρια μιας νέας ηλεκτρονικής εποχής
της, χωρίς να βαραίνει από την αγωνία
της πρωτοπορίας και της αισθητικής
αναζήτησης άλλα δίνει περισσότερη
σημασία στο συναίσθημα με ένα περισσότερο
ανανεωμένο μουσικό μανδύα..»
«..Θαυμάζω
τον Noah
Lennox.
Γιατί γνώρισα και αγάπησα τη μουσική
του στην άνθηση του νέου Αμερικάνικου
ήχου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας
και με το διακριτικό μεγαλείο του "Panda
Bear Meets The Grim Reaper"
προχωρά ακόμα παραπέρα δημιουργώντας
μια ανανεωμένη αισθαντική ποπ διαφορετικό
και ουσιώδης που πολύ θα ήθελα να μπει
στο κυρίως ρεύμα..»
Στα πρώτα επτά κομμάτια του άλμπουμ δεν ξέρεις αν θα αντέξεις από τον καταιγισμό μελωδιών, ασυνήθιστα γοητευτικών ενορχηστρώσεων και καταπληκτικών συνδυασμών ποπ και άλλων μουσικών ειδών. Είναι tour de force από τα αποδυτήρια και εκεί ο δίσκος παίρνει τους περισσότερους πόντους. Όταν μπαίνουν τα επόμενα δύο πιο ήσυχα τραγούδια, υπάρχει αυτή η συναισθηματική ομορφιά που πλέον εξηγεί γιατί ο PANDA BEAR είναι κάτι παραπάνω από σάκος του μποξ της μερίδας του κοινού που βρίσκει τον καλλιτέχνη υπερεκτιμημένο και βγάζει μια υπερεκτιμημένη κακία σε αυτόν αλλά και στους ANIMAL COLLECTIVE. Το κλείσιμο του άλμπουμ γίνεται με τρία τραγούδια που απλά διατηρούν όσα λέγαμε πριν και είναι κομψές ασκήσεις ύφους που δημιουργούν μια ευχάριστη έξοδο από αυτό το εξωτικό άλμπουμ.
Ήταν
αυτό το καλοκαίρι, οκτώ μήνες μετά την
κυκλοφορία του άλμπουμ, που το άκουσα
περισσότερες φορές από οτιδήποτε είχα
ακούσει ως τότε και η εποχή ήταν ιδανική
για τις πάντα ασυνήθιστες ενορχηστρώσεις
και τα όμορφα ηχοχρώματα που είχε. Από
τότε η ευχάριστη μεσογειακή αύρα του
δίσκου δεν έχει σταματήσει να φυσά,
όποτε τον ακούω. Σπάνια ποπ κατά βάθος,
ήρεμη και δυνατή...
Σχόλια