20. Poison
Season – DESTROYER
(Merge, Dead Oceans)
Για
οκτώ άλμπουμ και μία κασέτα, από το 1996
μέχρι το τέλος των '00'ς, οι DESTROYER
ήταν
απλά ένα side
project του
ενός από τους βασικούς συνθέτες των
THE
NEW PORNOGRAPHERS. Τι
κι αν οι THE
NEW PORNOGRAPHERS
είχαν ξεκινήσει τρία χρόνια μετά από
αυτούς.
Τι
κι αν τα άλμπουμ αυτά έδειχναν ένα
ταλέντο που απλά έπρεπε να να έχει
τριπλάσια φήμη από αυτή που είχε.
Και ύστερα, με
τη νέα δεκαετία, ήρθε το ''Kaputt''
(2011).
Ένα
άλμπουμ που περιείχε,αυθαίρετα μιλώντας, κοσμοπολίτικη ποπ με έγχορδα, πνευστά και μπάσο να κυριαρχούν. Ήταν ένας δίσκος
ιδιοφυής αλλά και πικρός. Ήταν ο δίσκος
που έκανε τον Dan
Bejar και
την παρέα του γνωστούς παντού, με
εμφανίσεις που ανέβασαν το δείκτη
δημοτικότητας λίγο και φυσικά αναδείχθηκε
και η προσωπικότητα του Dan Bejar . Ένας
όχι κοσμοπολίτης, όχι γόης, όχι clean
cut, αξύριστος,
αχτένιστος, αγουροξυπνημένη/ξενυχτισμένη
φάτσα, βγαλμένος από παρακμιακά μπαρ
των '70'ς και '80'ς.
Ένας
τραγουδοποιός, slacker
με
αρκετές ανησυχίες αλλά και αντί-σταρ
πεποιθήσεις, πολύ έξυπνος και αφοσιωμένος
στη μουσική και τα τραγούδια του, με χαρακτηριστική, ιδιόρρυθμα μελωδική φωνή και στίχους
κατατεθέν για τον συνολικό ήχο και χαρακτήρα του
σχήματος του. Ένας τραγουδοποιός που
άξιζε τη συμπάθεια μου και την εμπιστοσύνη
μου.
Φέτος, μετά
από ένα διάλειμμα τεσσάρων χρόνων και με μόνο με
ένα απλό ροκ e.p. πρόπερσι (Five
Spanish Songs),
επιστρέφει με το ''Poison Season''.
«
All
I know is when I'm writing, I’m trying to get to the heart of
something. And then when I’m singing, I’m trying even
harder
to get at the heart of something. Not to toot my own horn, but I
think I’m really starting to find myself as a singer now. This is
the first record that I've ever done that comes close to my idea of
myself as a singer. I’m finally getting to this point where I can
inhabit a song in a way that seems emotional but still recognizable
to me and to my idea of what melodiousness can be. » θα πει στο Pitchfork
λίγο
πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ.
Άκουσα τον συγκεκριμένο δίσκο με διαφορετικά αυτιά και διαθέσεις
από την κρύα, ανοιξιάτικη εποχή που άκουγα το ''Kaputt''
και
τον προγενέστερων αυτών.
Η
εποχή σίγουρα δεν είναι το καλοκαίρι
ή οι άνω των 25 Κελσίου θερμοκρασίες για τα συγκεκριμένα τραγούδια.
Απαιτούν Φθινόπωρο και λίγο πιο μουντή ατμόσφαιρα.
Τα
πνευστά είναι παντού, όμορφα, τρυφερά,
ανέμελα ή σοβαρά και κυρίως συντροφικά αλλά το ύφος έχει αλλάξει. Είναι περισσότερο εσωστρεφές και μουντό.
Υπάρχει όμως μια και μοναδική χαρωπή και καθαρά
ροκ στιγμή που τιμά τον Bruce
Springsteen (Dream Lover), υπάρχει
μία ανέμελη μπαλάντα σαν ο Bowie να περπατά στους δρόμους του Βανκούβερ και να σφυρίζει μπερδεμένος σκοπούς μπερδεύοντας τα
''Hunky Dory'' και ''Young Americans''
(Times
Square), αλλά
πιο πολύ υπάρχει αυτή η εσωτερική,
ακαταμάχητη jazz
διάθεση
όπως ο θείος Van
Morrison αλλά
και ο Nelson
Riddle δίδαξαν.
Μπαλάντες,
νοσταλγικές, ήσυχες, μελαγχολικές αλλά με τίποτε μηδενιστικές. Μεταμεσονύκτια
μαντζούνια ψυχής θα τα έλεγα.
Απολαμβάνω πολύ υψηλού γούστου τραγούδια με άψογες ενορχηστρώσεις, συνθετική ευστροφία, λυρισμό,νοσταλγία αλλά και την αίσθηση ότι πρόκειται για τραγούδια που δεν θέλουν να μείνουν αθάνατα, θέλουν απλά να μένουν δίπλα στον ακροατή, θέλουν να ψιθυρίζουν σήμερα και όχι αύριο. Λαϊκή lounge τολμώ να πω, μια αίσθηση μεγάλης μουσικής για τις άβολες και γκρίζες μέρες της ζωής καθημερινών ανθρώπων. Μία ακριβή όπερα και όχι της πεντάρας αλλά για αισθηματίες και φουρτουνιασμένους, εσωτερικά, ανθρώπους.
Γενικά η μουσική και τα τραγούδια του Dan Bejar ήταν
πάντα η δικιά μου poor
man's moody blues music και
τo
''Poison Season'' επάξια συνεχίζει να παίζει όλη τη μέρα τα τόσο ακριβοθώρητα τραγούδια δωρεάν για μένα, αυτούς τους τελευταίους μουντούς μήνες.....
Σχόλια