The Darkfest of Hope... Death Disco MiniFest 2K19 at Fuzz club [23.02.2019]

 Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το Death Disco, αυτό το μικρό, ζεστό κλάμπ της Ωγύγου και Λεωκορίου, αποτελεί χώρο σωτηρίας για πολλά βράδια με τις συναυλίες αλλά και με τα εξαιρετικά πάρτι που διοργανώνει κάθε εβδομάδα.

Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να βγει έξω από τα συνηθισμένα και η απόφαση να πραγματοποιηθεί ένα μικρό φεστιβάλ αλλά σε μεγαλύτερο χώρο, αντιμετωπίστηκε με αρκετή αισιοδοξία από όλους μας. Η επιλογή του Fuzz Club ήταν η πλέον κατάλληλη μιας που το κλαμπ πληρούσε ηχητικά και χωροταξικά τις προϋποθέσεις για να φιλοξενήσει το Death Disco για μια βραδιά.

Με το συγκεκριμένο line up η επιτυχία ήταν προδιαγεγραμμένη και έτσι το παγωμένο βράδυ της 23ης Φεβρουαρίου 2019 θα ήταν από τις πιο ζεστές συναυλιακές στιγμές αυτής της σεζόν.

Το ωράριο τηρήθηκε σωστά και αυτός ήταν άλλος ένας λόγος που το φεστιβάλ κύλισε άνετα και χωρίς προβλήματα μέχρι το θριαμβευτικό τέλος του. Ο κόσμος που παρευρέθηκε, είχε τη σωστή συμπεριφορά, όπως και στο Death Disco, και ήρθε να δει αγαπημένα του σχήματα και όχι να κόψει'' κίνηση και να δηλώσει παρών. Έτσι κι αλλιώς η φύση των σχημάτων δεν επιτρέπουν καραγκιοζιλίκια, χιπστερισμούς και δήθεν.

Οι WHISPERING SONS σαν νεόκοπη μπάντα είχαν τον άχαρο ρόλο να ξεκινήσουν και να ζεστάνουν τον χώρο. Η προσέλευση ήταν μικρή τις πρώτες ώρες αλλά αυτό δεν εμπόδισε το σχήμα να σταθεί στο ύψος του και να κάνει μια σφιχτοδεμένη, έντονη εμφάνιση παίζοντας αποσπάσματα από την μικρή ως τώρα δισκογραφία τους και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου τους ''Image'', του πιο αγαπημένου άλμπουμ του Σπιτιού για το 2018.
Τα πέντε μέλη του σχήματος, αναπόσπαστα και ισοδύναμα μεταξύ τους, στάθηκαν στο ύψος που αρμόζει για ανερχόμενη μπάντα.

Η Fenne Kuppens, ντυμένη στα λευκά δεν αναπαράγει τα στερεότυπα του είδους αλλά στέκεται και κινείται αποδίδοντας όλη την ένταση των συνθέσεων του σχήματος. 

Η άψογη κιθάρα του Kobe Lijnen που ακούστηκε με όλη την μεγαλοπρέπεια της μας ηλέκτρισε έντονα θυμίζοντας μας γιατί το new wave/post punk κατέχει ακόμα σημαντική θέση στην καρδιά μας και ο Sander Pelsmaekers μας έδειξε πόσο δυναμικοί και σημαντικοί μπορεί να γίνουν οι απλοί αλλά ισχυροί, μετρονομικοί ρυθμοί όταν παίζονται με συναίσθημα αλλά και ακρίβεια. Τα πλήκτρα και το μπάσο των Sander Herman και Lander Paesen αντίστοιχα, συμπληρώνουν το ηχητικό οικοδόμημα της μπάντας που δίνει νόημα και νέα πνοή σε ένα είδος που φορμαλιστικά αξιοποιείται σωστά για καταναλωτικούς σκοπούς αλλά που στην περίπτωση των WHISPERING SONS είναι ικανό να συγκινήσει και πάλι όπως τα παλιά σχήματα του είδους.

Δεν αντιλέγω ότι την προηγούμενη νύχτα στο μυστικό gig τους στο Death Disco να έπαιξαν με μεγαλύτερη ορμή ακόμα (και κρίμα που από λάθος μου τους έχασα) αλλά και στο μεγαλύτερο χώρο του Fuzz εντυπωσίασαν χωρίς να υστερήσουν πουθενά παίζοντας άψογα και χωρίς φανφάρες. Οι εκτελέσεις του ''No Doubt'', του ''Alone'', του ''Hollow'', του ''Νo Time'' και του ''Waste'' που συγκλόνισε τον μισογεμάτο χώρο κλείνοντας το σετ τους, μας άφησαν τις καλύτερες αναμνήσεις και την επιθυμία να τους ξαναδούμε και πάλι όταν ξανάρθουν από τα μέρη μας.

Οι Ιταλοί THE FROZEN AUTUMN, γνωστοί και μη εξαιρετέοι στη χώρα μας με αρκετές εμφανίσεις έπαιξαν ένα τυπικό σετ που ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Ο ήχος τους, τυπική ψυχρή και ρομαντική ηλεκτρονική ποπ που χρωστά στους DEPECHE MODE, στους CLAN OF XYMOX και στις πρώτες μινιμαλ συνθ μπάντες των '80'ς έφερε το νοσταλγικότερο άρωμα της βραδιάς καλύπτοντας κάποιες συνθετικές αδυναμίες που έχουν σαν δίδυμο. 

Εναλλάξ, οι Arianna και o Diego, ερμήνευσαν χαρακτηριστικές στιγμές τις δισκογραφίες τους αφήνοντας με όμως ελαφρώς αποστασιοποιημένο. Από τη μία η ονειρική μουσική τους μπορούσε να με παρασύρει αλλά τα τραγούδια τους χωρίς ισχυρές μελωδίες και αδύναμα να σταθούν δίπλα στους ρυθμούς δεν κατάφεραν να με απογειώσουν. Ήταν απλά μια στιλάτη, δυναμική εμφάνιση χωρίς τίποτε παραπάνω..

Η μεγάλη στιγμή του φεστιβάλ όμως ήταν η επόμενη συμμετοχή.

Από την επιβλητική θέα των κρουστών και μόνο, προμηνυόταν αν μη τι άλλο μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Δέκα χρόνια πριν οι αγαπημένοι IN THE NURSERY μας είχαν συνεπάρει αρκετά ώστε να τους περιμένουμε και πάλι στη χώρα μας.

Από την εισαγωγή του ''Consul'' μέχρι το υπέρτατο φινάλε του ''L' Esprit'', τα κρουστά, οι κλασσικίζουσες wave πατέντες τους και η τελετουργική δομή του σετ, δημιούργησαν και αυτή τη φορά μια μοναδική ατμόσφαιρα η οποία όμως μου αποτυπώθηκε εντονότερα από την προηγούμενη φορά. Αν και γνωρίζαμε ότι θα έκαναν ένα υψηλής ποιότητας σώου, δεν περιμέναμε τέτοια συναισθηματική φόρτιση από μέρους μας. 

Ακόμα και αν τα παλιά τραγούδια που έπαιξαν τα είχαμε ξανακούσει πριν δέκα χρόνια στο Κύτταρο, εντούτοις με τη σειρά που τα επέλεξαν αλλά και σε συνδυασμό με καινούριες εξαιρετικές συνθέσεις τους δημιούργησαν μια μεγαλόπρεπη και εκρηκτική σε συναισθήματα εμπειρία που κλιμακωνόταν στα έξι πρώτα τραγούδια αλλά από το ''Mystery'' μας είχαν να τους παρακολουθούμε με Δέος.

Το τι ακριβώς συνέβη και η εμφάνιση αυτή μου προκάλεσε μεγαλύτερη συναισθηματική αναστάτωση από την προηγούμενη δεν είναι και τόσο δύσκολο να το εξηγήσω.

Μου λείπει γενικά η αίσθηση του υπερβατικού και της μεγαλοπρέπειας έστω και σαν στυλ στη μουσική αυτής της δεκαετίας. Μου λείπει η πνευματικότητα, η σκοτεινή λυτρωτική τελετουργία που σχήματα σαν τους IN THE NURSERY είναι ικανά να μας χαρίσουν σε συναυλίες.

Η  ζωή μας συνεχώς σε χαμηλή πτήση ή παρασυρμένη στο βούρκο της παρακμής για πολύ καιρό τώρα ίσως να χρειαζόταν ένα δυνατό ανοδικό κύμα από τη μουσική ενός σχήματος που για 38 χρόνια επιζεί διατηρώντας το όνειρο του αγνό. Τα κρουστά τους δεν ήταν απλά για μια εντυπωσιακή επίδειξη ή για φανφάρα, αλλά περιείχαν ισχυρά ελιξήρια για τον εξορκισμό της παρακμής και την αφύπνιση της μνήμης και της ψυχής για την πραγματική υπόσταση μας.

Αυτό που παρακολουθήσαμε είχε δύναμη, ομορφιά, ελπίδα, επιβλητικότητα, ένταση και ζωντανό το συναίσθημα της ΑΝΑΓΚΗΣ για υπέρβαση. 

Ήταν μια συναυλιακή εμπειρία για όλους όσους καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με τη δυναμική του σχήματος. Ήδη το Σαββατόβραδο μας στο fuzz τελείωσε και επομένως μπορούσαμε να αποχωρήσουμε.....Όχι βέβαια..
Είχε και συνέχεια, εξίσου δυναμική και διασκεδαστική..

Οι VNV NATION ήταν το σχήμα που ήθελαν οι περισσότεροι να δουν εκείνη τη βραδιά. Αγαπημένοι της goth και ebm σκηνής εδώ και 19 χρόνια περίπου, με αρκετές πετυχημένες εμφανίσεις στη χώρα μας, σφράγισαν την βραδιά με αστείρευτη ενέργεια που προκάλεσε πολλά χαμόγελα και ευχαρίστηση, σ' ένα, σχεδόν, δίωρο σετ με δυναμικές επιλογές από τα κορυφαία άλμπουμ τους και το πιο πρόσφατο ''Noire''.

Φυσικά όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην, αντισυμβατική για το είδος, φιγούρα του Ιρλανδού frontman- με όλη τη σημασία της λέξης- Ronan Harris.

Αεικίνητος, ζωηρός και σε μεγάλα κέφια κατάφερε σε λίγα λεπτά να εξουσιάζει το κλαμπ, προτρέποντας όλους μας να κάνουμε το αυτονόητο. Να χορεύουμε και να διασκεδάζουμε σαν ένα. Επιβλητικός και με κοφτερή παρατηρητικότητα, δε σταμάτησε να τη λέει στους αδιόρθωτους που χρησιμοποιούσαν φλας για φωτογραφίες και να κάνει παρατηρήσεις στους αμέτοχους. Η παθητικότητα στις συναυλίες των VNV NATION είναι κάτι αδιανόητο σύμφωνα με τον Harris γιατί πως είναι δυνατό να στέκεται κανείς αμέτοχος μπροστά στον ογκώδη, ονειρικό και ρυθμικό οδοστρωτήρα του σχήματος και το εξαιρετικό light show.

Τα τραγούδια τους ξεχειλίζουν από ρομαντισμό και παλμό που μέσα στο φιλόδοξο μυαλό του Harris φαντάζουν σαν τα απόλυτα αν όχι και μοναδικά τραγούδια για τις Αστικές μητροπόλεις του 20ου και 21ου αιώνα. Αν σας φαίνεται υπερβολική και αρκετά παρεμβατική η συμπεριφορά του Harris να σας πω ότι πίσω απ' όλα αυτά κρύβονται αγνές προθέσεις και κατανοώ απόλυτα όλη τη στάση του. Έχει την πρόθεση να δώσει ένα μεγάλο ολοκληρωτικό ήχο προς το κοινό. Να το κάνει να διασκεδάσει και να χορέψει μέχρι τελικής πτώσεως. Να πολεμήσει την αστική μελαγχολία και παρακμή με μελαγχολικές ρομαντικές μελωδίες σκοτεινούς ρυθμούς και αιθέρια συνθ στρώματα.

Η γιορτή των VNV NATION είναι η απόλυτη Dark Celebration και ας είναι άλλοι οι πνευματικοί πατέρες. Αυτό το βίωσα πολύ περισσότερο από την προηγούμενη φορά που τους είδα στη σκηνή. Είδα έναν κεφάτο περφόρμερ να τραγουδά για όνειρα, συναισθήματα αλλά και για πολιτικοκοινωνικά θέματα με απόλυτη συναίσθηση ότι ταυτόχρονα υπερβαίνουμε όλοι μαζί και ποτέ κανείς μόνος οτιδήποτε. Και ναι μεν κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν τη συναυλία σαν ένα γοτθολαϊκό event, στην πραγματικότητα όμως καμία σχέση δεν έχει με την ψευτοχαρά που μας εξαπολύουν οι ποπ αστέρες και οι ροκ Μεσσίες του mainstream, Έλληνες και μη.

Ο Harris λύσσαξε να μας κάνει να χορέψουμε, να αγγίξει όλους μας και καθέναν χωριστά. Δεν δίστασε να δανειστεί κινητό για να χαρίσει σέλφι , δεν δίστασε να προσκαλέσει για χειραψία άτομο από τη μέση του κλαμπ και όταν έκανε πρόποση σε άπταιστα Ελληνικά, έστω και για δύο λέξεις, με έπεισε.

Δεν ήταν λαϊκιστής και δεν κοροϊδεύει το κοινό. Ακόμα και όταν προς το τέλος της συναυλίας προέτρεψε το κοινό να ανάψει συμβολικά τα κινητά του και να του δώσουμε το φως μας, αυτό δεν φάνηκε τόσο υπερβολικό όσο ακούγεται.
 Δεν είναι όμορφος, φορά γελοία πουκάμισα ακόμα και το μουστάκι του είναι γελοίο. Όμως ιδρώνει, παθιάζεται αλλά έχει και τον απόλυτο έλεγχο για αυτό που προσφέρει. Είναι ένας σταρ, με την παλιά ρομαντική ιδέα που έχουμε για τους ποπ σταρς αλλά και ένας παθιασμένος καλλιτέχνης με τη μουσική του. Και αυτό του δίνει την ενέργεια και την αυτοπεποίθηση να αντέχει αλλά και να μεταδίδει αυτή την ενέργεια στο κοινό.

Αρκεί να έχει κανείς τις δυνάμεις να ακολουθήσει ύστερα από πέντε ώρες ορθοστασίας και ήδη με αρκετές συγκινήσεις για φεστιβάλ. 

Προς τιμή μου,  άντεξα ως το τέλος. Ακόμα και να δω την ασυνήθιστη αλλά τόσο θαυμάσια κίνηση εκ μέρους του, να ανεβάζει μετά το τέλος του σετ, όλα τα σχήματα του minifest (πλην των WHISPERING SONS που αποχώρησαν νωρίς). Μοιράστηκε μαζί μας το πόση τιμή νιώθει που έπαιξε με ένα από τα πιο αγαπημένα του σχήματα όλων των εποχών ( IN THE NURSERY) και ευχαρίστησε τον Λεωνίδα προτρέποντας τον να επαναλάβει το εγχείρημα.

Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή που οφείλεται αποκλειστικά στον Ronan Harris και την υγιή αίσθηση της ενότητας που πρεσβεύει με τη μουσική του.

Αποχώρησα βλέποντας παντού χαμόγελα, αισιοδοξία. Το κρύο έξω ήταν έντονο, ήταν ένα από τα πιο κρύα βράδια του φετινού Χειμώνα αλλά τα συναισθήματα ήταν αρκετά πιο θερμά από πριν.

''DO IT AGAIN LEO!!''

 (Ronan Harris, 24.02.2019)

Να το ξανακάνετε και πάλι παιδιά..