Πρόλογος:
Πριν από πολλά
χρόνια είχα μια επιθυμία. Να δω κάποτε
τους The Velvet Underground και τους
Stooges ζωντανά στην Αθήνα.
Όμως αυτό ήταν αδύνατο για την εποχή
που εξέφραζα την επιθυμία εκείνη.
Το 1986, δεν
υπήρχαν ούτε The Velvet
Underground ούτε Stooges.
Δεν υπήρχαν τα κόλπα και
οι ανάγκες των επανασυνδέσεων που θα
αποτελούσαν ένα από τα κύρια μουσικά
θέματα των επόμενων δεκαετιών. Όπως
γνωρίζετε βέβαια τα δύο αυτά σχήματα
επανήλθαν. Την επανασύνδεση των πρώτων δεν
την βιώσαμε ποτέ από κοντά γιατί η τουρνέτου 1993
έφτασε μέχρι την Ιταλία και τέλος. Οι
Stooges όμως
ήρθαν στην Ελλάδα αρκετές φορές. Η πρώτη τον Ιούλη του 2004, ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία για μένα.
Ένα από τα δύο ροκ όνειρα μου έγιναν
πραγματικότητα. Μου επιτρεπόταν λοιπόν
να το διασκεδάσω εκεί στις πρώτες σειρές
μαζί με τους πιτσιρικάδες κι ας είχα
τα διπλάσια τους χρόνια. Κι ας μην ήταν η αίσθηση του κινδύνου ορατή πλέον όπως ακούγεται στους δίσκους.
Οι Stooges
είναι η μόνη ροκ μπάντα
που αποδέχομαι σαν τον ορισμό του ροκ
εν ρολ. Άσχετα αν δεν υπήρχε λόγος πλέον
να παίζουν μαζί, αποφάσισα να ζήσω το όνειρο μου μόνο μια φορά και έτσι άκουσα από την
πρωτότυπη μπάντα να παίζει τραγούδια
που έχουν μια ισχυρή άποψη και καθορίζουν
τι πραγματικά είναι ροκ και τι όχι, ακόμα και όταν έχει απωλεσθεί η ανάγκη. Ήταν
μια μεγάλη εμπειρία.
Όχι όμως
μεγαλύτερη από την εμπειρία του 1997, όταν
ο Iggy Pop σόλο
έπαιξε σαν άγριο θηρίο ύστερα από ρίψη
μπουκαλιού από ενθουσιώδη καφροκ οπαδό
που ζούσε το δικό του πανκ όνειρο ή
μάλλον αυνανισμό.
Η αλήθεια
είναι ότι από τη συναυλία εκείνη και
μετά ακόμα κι αν ήθελα δεν κατάφερα να
δω ποτέ τον Iggy Pop σόλο
ξανά.
Μέχρι το
βράδυ της 8ης Ιουνίου στο Release.
Το γεγονός:
Πέρα από μερικά
άλμπουμ καθαρά διεκπεραιωτικά από το
Brick Βy Brick και
μετά, η πορεία του Iggy Pop είναι
συνεπής και έντιμη. Πουλά ροκ μεν αλλά
πουλά έντιμα άλμπουμ. Και ενίοτε
συγκλονιστικά ( American Caesar, Post
Pop Depression).
O Iggy Pop είναι ζωντανός θρύλος του ροκ.
Κλισέ φράση αλλά 100% ταιριαστή με τον
καλλιτέχνη. Ούτε που θα επεκτείνω γιατί.
Πάνω κάτω το ξέρετε κι εσείς.
Οι εμφανίσεις
που κάνει το 2019 στέφονται με απόλυτη
επιτυχία. Δεν υπήρχε λοιπόν λόγος να
μην ήταν πετυχημένη και αυτή του η
εμφάνιση στη χώρα.
Μετά από 90 λεπτά
σετ φύγαμε από την Πλατεία Νερού, έχοντας
ενθουσιαστεί αλλά και προβληματιστεί
αρκετά σχετικά με το τι κρατά τον Iggy Pop σε τέτοια ύψη, σε τέτοια ηλικία.
Σε όλο την εμφάνιση οι
κινήσεις του ήταν περιορισμένες,
σημαντικά λιγότερες και περισσότερο
συγκρατημένες. Αυτό δεν οφείλεται στην
ηλικία του τόσο όσο σε μια πρόσφατη εγχείριση
ισχίου που είχε υποστεί. Αλλά δεν
απασχόλησε κανέναν ιδιαίτερα.
Τον είχαμε
μπροστά μας, ακόμα και μισολαβωμένο να
τραγουδά με πάθος και ένταση αυτά τα
αθάνατα τραγούδια από τους Stooges
και μερικά συγκλονιστικά δικά του
που δεν τα περιμέναμε ποτέ ( όπως το Sick
of You και το Mass Production για
παράδειγμα).
Η μπάντα του
ήταν μια επαγγελματική ροκ μηχανή και
τα πνευστά μια εξαιρετική προσθήκη που έδωσαν ωραία ηχοχρώματα στις εκτελέσεις.
Δεν υπήρχε η
λύσσα του 1969, ούτε ο διονυσιασμός του
1996, αλλά ούτε και η απλοϊκή και γραφική
ροκ ενέργεια της πρώτης του εμφάνισης το 1988. Δεν υπήρχε κανένας
λόγος να υπάρχουν.
Όμως ακούγοντας
το TV Eye και τα υπόλοιπα
από τη Stooges περίοδο (1969,
Down In the Street, I Wanna Be Your Dog, Search
And Destroy, Gimme Danger) κατάλαβα ότι η μυρωδιά
του εφηβικού πνεύματος διατηρείται και μάλιστα ειδικά στη συγκεκριμένη εμφάνιση χρόνια μετά και χωρίς τους Stooges, μύρισε εντονότερα.
Γιατί;
Γιατί τα τραγούδια
των Stooges μαζί με αυτά που
ακούσαμε δεν δημιουργήθηκαν από
αλγόριθμους. Κουβαλάνε την εφηβεία των
δημιουργών τους. Ήταν γραμμένα από
ανάγκη και οι νότες τους είναι εμποτισμένες
με ιδρώτα, αγωνία, οργή και ερωτισμό. Η
αυθεντικότητα τους είναι παρούσα και
σήμερα. Ο Iggy δεν ακουγόταν
βαριεστημένος. Αν κάποτε τα τραγούδια
αυτά ήταν το Sos που εξέπεμπε
σε μια βαρετή Αμερική, τώρα είναι έγκυρα
ντοκουμέντα και ο Iggy δεν
ξεχνά τις άγριες μέρες του. Και τις
διηγήται με το πάθος που χρειάζεται χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει τίποτα.
Τα τραγούδια
της προσωπικής του καριέρας
παίχτηκαν με απόλυτη επιτυχία.
Φάνηκε από την ερμηνεία ότι τα τραγούδια
αυτά ακούγονται καλύτερα σήμερα. Δεν
ξέρω πως, ψάχνω το γιατί. Εντυπωσιακό
το Mass Production, απόλυτο το
The Passenger, εκρηκτικό το Real
Wild Child και πάει λέγοντας.
Οι διασκευές στα Jean Genie και Red Right Hand ενθουσίασαν πολύ.
Ίσως να υπερβάλλω
αν πω ότι η ροκ συναυλιακή ιστορία της
Αθήνας έχει ακόμα μια χρυσή σελίδα στο
βιβλίο με τις ένδοξες εμφανίσεις της.
Και ο Iggy Pop έχει δικό του
παράρτημα.
Ήταν, όπως
αναμενόταν, η κορυφαία εμφάνιση της
συγκεκριμένης μέρας του Release.
Πριν από αυτόν οι JAMES «έφαγαν από τα έτοιμα» και δεν πάσχισαν να δώσουν κάτι διαφορετικό
εκτός ίσως από μια συγκινητική απόδοση
του ''Sometimes'', όμως πιο πριν
από αυτούς οι SHAME έδωσαν
ένα ενεργειακό indie punk καταπέλτη
που σκιαγραφούσε τον ενθουσιασμό της
νεότητας τους, το καλοδιαβασμένο στυλ
τους και την ανοιχτή πρόκληση στο μέλλον
τους για ακόμα ωριμότερη και προσανατολισμένη
πορεία. Οι δίσκοι τους ξεχωρίζουν, οι
συναυλίες τους «καίνε» αλλά ακόμα το
στυλ κυριαρχεί. Μου άφησαν όμως καλές
εντυπώσεις ώστε να τους παρακολουθήσω
στενότερα μαζί με τις νέες Βρετανικές
και ιρλανδικές μπάντες που σκάνε
τελευταία στο χώρο του indie
αναγεννώντας το είδος....
Μαζί με όλα αυτά
να σημειώσω και την καλύτερη οργάνωση
του φεστιβάλ που φέτος ειδικά δημιούργησε
νέο ύψος ποιότητας.
Οι φωτό του Iggy είναι δανεικές από το site του release festival.
Σχόλια