Η σχέση μου με το Καναδικό σχήμα των FRONT LINE ASSEMBLY ήταν αρκετά έντονη στα πρώτα χρόνια των εκπομπών μου στο ραδιόφωνο. Οι δίσκοι που κυκλοφορούσαν στην Third Mind records ήταν πάντα στις playlist και στο πικάπ μου. O ήχος τους, το μείγμα ψηφιακού θορύβου, μεταλλαγμένου ροκ, δυστοπίας, ε.φ., κυβερνοαισθητικής με τραβούσε αρκετά, άσχετα αν η δύσκαμπτη, εμμονική και από κάποιο σημείο και μετά κουραστική αισθητική τους μου επέτρεπε να λαμβάνω μόνο περιορισμένες «δόσεις». Μετά το 1993, σταμάτησα να ασχολούμαι με το σχήμα γιατί πλέον η μουσική παραγωγή της δεκαετίας του '90 είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου.
Οι F.L.A. ανήκαν στη δεκαετία του '80........Αλλά ήταν όντως έτσι;
Στις Η.Π.Α. στα μέσα των '90΄ς και ύστερα από την επιτυχία του ''Downward Spiral'' των NINE INCH NAILS, η ζήτηση για industrial/ebm/cyberpunk αυξήθηκε και έγινε περισσότερο προβεβλημένη από ποτέ.
Οι F.L.A. γνώριζαν μεγαλύτερη επιτυχία εκείνα τα χρόνια και μέχρι τις μέρες μας, αφοσιωμένοι στον ήχο τους αλλά και στα διάφορα πρότζεκτ τους με κορυφαίο το new age/ambient/trance σχήμα των DELERIUM, αποδείκνυαν ότι η αποχώρηση του Bill Leebαπό τους SKINNY PUPPY για να δημιουργήσει κάτι δικό του, ήταν σωστές αποφάσεις.
Η αναγγελία της Αθηναϊκής εμφάνισης τους ήταν κάτι που αρχικά προκάλεσε την απορία μου αλλά μετά άρχισα να θυμάμαι εκείνα τα πρώτα τους άλμπουμ που μαζί με τα υπόλοιπα του είδους που άκουγα τότε, συνείσφεραν αρκετά στη διαμόρφωση του μουσικού πλαισίου των εκπομπών μου. Αυτό με παρακίνησε να ξεκινήσω να καλύψω κενά 30 χρόνων στη δισκογραφία του σχήματος και να ανακαλύψω ότι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Bill Leeb βγήκε φέτος, χωρίς βέβαια να διαφοροποιείται και πολύ από τις ηχοgραφήσεις των F.L.A..
Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι στην ουσία, οι εποχές μπορεί να άλλαζαν, οι μουσικές να έρχονταν και να παρέρχονταν αλλά η αφοσίωση και η δημιουργικότητα ποτέ δεν εγκατέλειψαν το σχήμα. Υπήρχε ένα παγκόσμιο αφοσιωμένο κοινό που δεν τους εγκατέλειπε και έτσι έφτασαν μέχρι σήμερα με δίσκους που δεν αλλάζουν ζωές αλλά διατηρούν την επίκαιρη, ζοφερή εικόνα ενός τεχνολογικού μέλλοντος/παρόντος πλέον, που διαφοροποιεί πολιτισμούς, συνήθειες και προσωπικότητες. Η ηλεκτρονική γενιά των '80΄ς μας προειδοποιούσε από τότε, για την «κυριαρχία των μηχανών», για την τεχνολογική μόλυνση αλλά και την αλλοτρίωση ή μετάλλαξη της ανθρώπινης φυλής μέσω τεχνολογία και βιοχημείας.
Μέχρι σήμερα οι μουσικές φυλές που εμμένουν αλλά ταυτόχρονα είναι και κύριος λόγος που διατηρούνται ή εξελίσσονται μουσικές με ιστορία είναι οι heavy metal φατρίες και περισσότερο διακριτικά, οι goth φυλές από τις οποίες ξεπηδούν ακροατές ebm/industrial/noise/trance παραδοξοτήτων που έχουν μία ξεχωριστή κανονικότητα με δικιά τους προσωπικότητα και νόμους.
Η εμφάνιση των F.L.A. , το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου 2024 στο Arch ήταν κάτι που έλειπε από τη μουσική ζωή μου. Είδα ένα «πρωτότυπο» σχήμα, για ένα πλέον αρχαίο είδος ηλεκτρονικής μουσικής, που συνεχίζει ακάθεκτο, δημιουργικό, κάτω από τα ραντάρ της επικαιρότητας, να κάνει μία εμφάνιση που με έφερε σε αμηχανία λόγω τύψεων!
Έβλεπα τον σχεδόν συνομήλικο μου Bill Leeb-δείχνει μεγαλύτερος ωστόσο- να διατηρεί την εικόνα που έχει καλλιεργήσει καιρό, να είναι αεικίνητος, να υποκινεί τον κόσμο για χορό με το σώμα του και να καταλαβαίνω αυτά που τραγουδά όταν έπιανε τις χαμηλές συχνότητες της φωνής του παρόλες τις παραμορφώσεις του ήχου. Έβλεπα μία μπάντα αφοσιωμένη αλλά και χωρίς να παρεκκλίνει του στυλ που καλλιεργούν τόσα χρόνια, να μας εξαπολύει όλο το κλασσικό «λεξιλόγιο» του λεγόμενου ebm/industrial ήχου με την ενέργεια που απαιτείται και να μας κάνει να χορεύουμε ασταμάτητα.
Δεν έχει σημασία αν ο ήχος τους δεν κρύβει εκπλήξεις ή παραμένει αισθητικά ο ίδιος σαν windows 95 στην εποχή των windows 11 και iOs. Έχει σημασία που, 37 χρόνια μετά από την πρώτη ακρόαση και σαράντα από την εποχή που το Ebm και ο ''Neuromancer'' μπήκαν στη ζωή μου, ένοιωθα οικεία και δεν με ενοχλούσε αν το ''Resist'' ή το ''Shifting Through The Lens'' ακουγόντουσαν ισοπεδωμένα και βιαστικά ή ότι θα ήθελα το ''Anthropod'' να διατηρούσε τη γοητεία της studio εκτέλεσης για την εισαγωγή. Η ουσία τους περνούσε στο δικό μου mindframe, συγχρονιζόμουν με όλα τα αναλογικά δεδομένα που δεχόμουν και παρατηρούσα πως όλα σχεδόν τα υπόλοιπα τραγούδια που έπαιξαν, είχαν λόγο και υπόσταση σαν ζωντανές εκτελέσεις ειδικά τα τραγούδια από το ''Echogenetic'' (τα πιο αργά και βαριά) βγήκαν επιβλητικότερα του άλμπουμ (ειδικά το ''Blood'') και επίσης, ένα από τα κορυφαία τους τραγούδια, το ''Mindphaser'', κρατούσε ακόμα τη λάμψη του έστω και με κάποια φθορά.
Η ουσία είναι επίσης, ότι όταν μία συναυλία φτάνει στο τέλος της και νομίζεις ότι έχουν παίξει μόνο ένα τέταρτο και θέλεις κι άλλο, τότε έχεις μία πετυχημένη συναυλία.
Στις αρχές των 90'ς επιθυμούσα να βλέπω τέτοιες μπάντες αλλά δεν υπήρχε κοινό τότε να τις υποστηρίξει γιατί διαμορφωνόταν. Την είχα ξεχάσει αυτή την επιθυμία αλλά την είδα να πραγματοποιείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είδα συνομήλικους μου να είναι το ίδιο ανέτοιμοι όπως κι εγώ. Συνηδειτοποίησα ότι θέλω να γίνονται περισσότερες συναυλίες αυτού του τύπου, από κλασσικά σχήματα που αλυχτάνε ακόμα κι ας μην είναι στο επίκεντρο.
Συνηδειτοποίησα ότι πέρασε μόνο μία μέρα και αν μου έλεγε κάποιος ότι οι F.L.A. θα έκαναν άλλη μία εμφάνιση θα πήγαινα τρέχοντας..
Τη συναυλία άνοιξαν ο Architect που δεν πρόλαβα και ο QUAL (ebm προτζεκτ του μισού των LEBANON HANOVER), που το χάρηκε που ξέφευγε για λίγο από το συναισθηματικό τριπ των L.H., όπως κι εμείς, με την βασική ebm εκτονωτική του εμφάνιση.
Σχόλια